Πιτσιρίκι ήμουνα με κοντό παντελόνι και άκουγα από το ραδιόφωνο τις Κυριακές τις μεταδόσεις των ποδοσφαιρικών αγώνων. Λοιπόν. Ήταν πολύ καλύτερες οι περιγραφές τότε απ’ ό,τι σήμερα. Δεν ήταν καλές, αλλά ήταν πολύ καλύτερες σε σύγκριση με τις σημερινές φτωχαδιές. Και δεν ήταν καλές οι ζωντανές ραδιοφωνικές περιγραφές πριν 50 και 60 χρόνια επειδή τους έλειπε το ποδοσφαιρικό χρώμα.
Το κάθε πράμα έχει τη δική του ταυτότητα. Το δικό του ψυχισμό. Δεν είναι το ίδιο μια αποκριάτικη εκδήλωση π.χ. με μια προεκλογική συγκέντρωση ή μια παρέλαση εθνικής γιορτής. Τι συμβαίνει στο μετάδοση ενός ποδοσφαιρικού αγώνα από επαγγελματία; Συμβαίνει ότι δεν είναι αρκετός ο ψεύτικος και στημένος δήθεν ενθουσιασμός του σπήκερ. Απ’ αυτόν που έχει το μικρόφωνο στο γήπεδο περιμένεις να είναι άνθρωπος του ποδοσφαίρου. Να απευθύνεται σε ποδοσφαιρόφιλους. Μ’ άλλα λόγια να μιλάει ποδοσφαιρικά, με τη γλώσσα της μπάλας.
Το 1927, σα σήμερα 22 Ιανουαρίου, έγινε η πρώτη στην Ιστορία από ραδιοφώνου μετάδοση ποδοσφαιρικού αγώνα. Από το Χαϊμπουρυ του Λονδίνου, το Άρσεναλ – Σεφιλντ Γιουναϊτεντ.
Δεν το συζητάμε ότι με τα χρόνια και στην Αγγλία, και σ’ άλλες χώρες βελτιώθηκε η ποιότητα της ραδιοφωνικής μετάδοσης. Το ραδιοφωνικό ύφος, βέβαια, είναι διαφορετικό στα ευρωπαϊκά από τα λατινοαμερικάνικα γήπεδα.
Στην Ελλάδα μεταδίδουν από ραδιόφωνα και τηλεόραση επαγγελματίες άνθρωποι κι ο θεατής θέλει να μειώνει τη φωνή. Να μην τους ακούει. Σε χαλάνε αν τους ακούσεις. Μελαγχολικό. Να έχεις στην Ελλάδα 60 χρόνια τηλεόραση και στο συγκεκριμένο ζήτημα να είσαι 60 χρόνια σταθερά στη γάμα εθνική. Στη γάμα, όχι στη βήτα εθνική, για να θυμηθούμε το σύνθημα της εξέδρας στον αντίπαλο. ”Εκει, εκεί, πενήντα χρόνια στη βήτα εθνική!”.
Διαβαστε ακομα: