Γράφεις κάτι, το βγάζεις στον αέρα, και επιτόπου κάποιοι δεν χάνουν την ευκαιρία να αρπαχτούν. Τι είναι αυτό που γράφεις, απαράδεκτο, δεν μου γουστάρει. Έτσι ξηγιέται ο έτσι. Κύριε χάλια, λάθος πόρτα κτύπησες. Δεν σε ξέρω, δεν γουστάρω να σε γνωρίσω, και φαντάζομαι ότι κι εγώ δεν είμαι του γούστου σου. Κατόπιν τούτου κάνε μας τη χάρη και σπάσε.
Γραφιάς είμαι. Αυτή είναι η δουλειά μου, να γράφω. Αυτό που σκέπτομαι, αυτό που γνωρίζω, να το γράφω. Και η δουλειά του αλλουνού είναι να το διαβάσει. Όχι , βέβαια, με το ζόρι. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα.
Ο καθένας είναι ελεύθερος να διαβάζει ό,τι κάνει κέφι. Να βλέπει όποια ταινία θέλει, όποιο έργο στο θέατρο. Πού το βρήκε ο χοντρομαλάκας το δικαίωμα της ελευθερίας να βρίζει; Διαφωνεί. Παρακάτω. Του κάθεται στο στομάχι αυτό που διάβασε. Παρακάτω. Όχι δεν υπάρχει παρακάτω. Γιατί να υπάρχει, δηλαδή;
Τον ρώτησε κανένας τον κύριο ρεζίλη ποια είναι η γνώμη του, δεν νομίζω. Τι συμβαίνει; Υπάρχουν σαχλαμαράκηδες που την έχουν δει στο είμαι κι εγώ άξιος να ακουστώ. Για το χαβαλέ; Όχι, διότι θαρρεί στα σοβαρά πως η γνώμη του, το πως αυτός… προσεγγίζει το θέμα της ημέρας αξίζει της προσοχής.
Δεν τον ρώτησε ποτέ ο αποδυτηριάκιας, για κάτι; Δεν θυμάμαι. Λέω και το άλλο. Είναι τόσο μπητ μαλάκας που το παίρνει προσωπικά, πώς ό,τι γράφω απευθύνεται στα μούτρα τα δικά του. Πάρε δρόμο, ρε. Εδώ πιθανόν να είναι μια αίθουσα συνδιαλέξεων που το δικό σου μυαλουδάκι να μη χωράει. Γι’ αυτό, σου λέω. Στρίβε. Υπάρχουν κι άλλα μαγαζιά να βγάλεις τη μαλακία που σε δέρνει.
Διαβαστε ακομα: