Γεγονός. Συνέβη όταν για πρώτη φορά έπιασα δουλειά σε πολιτική εφημερίδα. Εποχή που υπήρχαν δυο μονάχα αθλητικές εφημερίδες και καμία δεκαπενταριά πολιτικές. Σπουδαίο τότε, παράσημο στο πέτο ήταν για αθλητικό συντάκτη να τον καλέσει πολιτική εφημερίδα.
Πρώτη ημέρα, πρώτη στιγμή κυριολεκτικά που μπήκα στο γραφείο και ο διευθυντής του αθλητικού τμήματος της πολιτικής εφημερίδας με ρωτάει ”Τι ομάδα είσαι;”. Όπως το λέω. Πριν μου πει οτιδήποτε άλλο, πριν με ρωτήσει οτιδήποτε άλλο, ο άνθρωπος λες ήταν ο αρχιεπίσκοπος, ο εξομολόγος της ενορίας, ήθελε να μάθει με ποιον άγιο είμαι. Με τον άγιο Φανούριο, την οσία Πολυξένη, τον μάρτυρα Ποτάπιο.
Αν είσαι πιστός πρώτα σ’ ενδιαφέρει η θρησκεία. Νομίζω. Όχι να την βρίσκεις με τον άγιο Σουλπίκιο και τον οσιομάρτυρα Αγησίλαο και μετά να είσαι, αν πράγματι είσαι με τον Θεό. Οεός είναι το ποδόσφαιρο. Έτσι λέω εγώ. Δεν είσαι πιστός του ποδοσφαίρου αν την γράφεις τη θρησκεία και μαστουρώνεις μονάχα μ’ έναν άγιο, τον ΠΑΟΚ ή την ΑΕΚ, τον Παναθηναϊκό ή τον Ολυμπιακό.
Αναφέρομαι σε προσψπικό περιστατικό όχι για τίποτα άλλο, παρά να μεταφέρω το κλίμα μιας άλλης εποχής. Ο άνθρωπος, λέω για τον διευθυντή του αθλητικού τμήματος της πολιτικής εφημερίδας δεν μου έκανε ανάκριση, να πληροφορηθεί ήθελε με ποιον έχει να κάνει. Ίσως ποιες ήταν οι σχέσεις μου στο κύκλωμα, ποιες οι δεσμεύσεις μου.
Έγραψα «μιας άλλης εποχής». Γκέλα μου. Τα πράγματα είναι τα ίδια. Άλλη γκέλα μου. Τα κόζα είναι χειρώτερα σήμερα. Ο οπαδισμός των δημοσιογράφων είναι πιο νοσηρός, μάλλον περισσότερο συμφεροντολογικός.
Διαβαστε ακομα: