Παρένθεση απαραίτητη. Αντιληπτό ότι για να κάνει παιχνίδι και να επεκτείνει την προσωπική του εξουσιαστική ο μεγαλοεπιχειρηματίας βάζει το χέρι στην τσέπη. Να πάρει την άδεια και να συντηρεί το κανάλι. Όχι να προσφέρει ανεξάρτητη, αδέσμευτη ενημέρωση και να προστατέψει το λειτούργημα της δημοσιογραφίας. Έλα! Μέσω του καναλιού ο παίκτης κοιτάει μόνο την πάρτη του. Τα οικονομικά συμφέροντα των επιχειρήσεων του, να μην του κολλάνε από το κράτος και, βέβαια, στις μπίζνες του να αυξήσει τον κύκλο εργασιών του.

Η πολιτική δύναμη του καναλιού μετριέται με το δελτίο ειδήσεων. Εκεί είναι όλα τα λεφτά. Τι επιρροή έχει το μαγαζί. Δεν μετράνε τα realities, τα τηλεπαιχνίδια, τα σήριαλ, τα πρωϊνάδικα, όποια σαβούρα παίζουν, ας έχουν αυτές οι εκπομπές υψηλές θεαματικότητες. Ο καναλάρχης έχει λόγο στην πιάτσα των κομμάτων και στο Μαξίμου, μόνο διότι το κανάλι του παίζει και με το δελτίο ειδήσεων. 

Τι γίνεται; ”Δημόσιες σχέσεις” κάνουν τα κανάλια. Με την κυβέρνηση ή την αντιπολίτευση. Παρουσιάζουν δελτίο ”δημοσιογραφικό”. Δήθεν αντικειμενικό. Να ακούγεται και η άλλη πλευρά, αλλά ισχύει η συμφωνία που έχει κάνει ο καναλάρχης με το επιτελείο του σημερινού ή του αυριανού πρωθυπουργού. Και το ”συμβόλαιο” αναλαμβάνει να το διεκπεραιώνει ο διευθυντής ειδήσεων του καναλιού. Αυτός είναι κατ’ εξοχήν ο άνθρωπος του μαγαζάτορα.

Ερχόμαστε στη βιτρίνα. Στον παρουσιαστή του δελτίου. Που λόγω αξίας και αναγνωρισιμότητας δεν είναι μόνο η φίρμα του καναλιού. Είναι κι αυτός στο παιχνίδι, βέβαια μέσα στα… δημοσιογραφικά πλαίσια.

Υπάρχουν 100 -200 πολιτικοί συντάκτες. Κι απ’ αυτούς έστω ότι οι 50 έχουν πείρα τηλεοπτική. Πόσοι στέκονται απέναντι στην κάμερα; Πόσοι κρατάνε τον τηλεθεατή περισσότερο από ενάμισυ λεπτό; Μη λέμε πολλά. Άλλο πολιτικός συντάκτης, άλλο παρουσιαστής. Μόλις μετράς στα δάκτυλα του ενός χεριού τους παρουσιαστές δελτίου με προσόντα να κάνουν πρωταθλητισμό.

Βασικό προσόν του παρουσιαστή είναι το πρόσωπο του, η εικόνα του να «περνάει» στον κόσμο. Να είναι σοβαρός αλλά και επικοινωνιακός. Ο δυσεύρετος συνδυασμός! Δημοσιογράφος που να θεωρείται αξιόπιστος, όχι στημένος από τη μια και από την άλλη να ’ναι «πιασάρης», «πιασιάρικος», να αρέσει.