Στη σκηνή ο ηθοποιός μπερδεύει τα λόγια του. Συμβαίνει. Μια φορά. Άνθρωπος είναι, κάπου ξεχάστηκε. Όχι, όμως, κάθε μέρα να λέει άλλα αντ’ άλλων. Να κάνει μπουρδέλο την παράσταση. Άντε να αγνοήσει και δεύτερη φορά τη γκέλα του ηθοποιού ο θιασάρχης, ο θεατρώνης.
Τραγουδιστής φάλτσος. Συμβαίνει. Μια φορά. Όπως να χάσει τα αυγά και τα πασχάλια γιατί κάποια στιγμή αφαιρέθηκε και έχασε την επαφή με την ορχήστρα,… πού είμαστε, στο ρεφραίν, στο δεύτερο κουπλέ.
Για τα κλάματα είναι οι σπήκερ που υποτίθεται «μεταδίδουν» τα παιχνίδια, λέω τα διεθνή, τα ευρωπαϊκά, του μουντιάλ . Επαγγελματίες για κλωτσές είναι. Και, βέβαια, τι φταίνε οι ίδιοι. Τόσο ξέρουν.
Φοβερό, ε! Εξήντα τόσα χρόνια Ιστορία έχει η ελληνική κρατική τηλεόραση. Κι εδώ και 50 χρόνια η ΕΡΤ μεταδίδει ποδοσφαιρικούς αγώνες. Τζάμπα μου παίρνουν μέσω ΔΕΗ τα φράγκα οι κυβερνήσεις. Αφού το ποδόσφαιρο είναι σταθερά και συστηματική στο πρόγραμμα, όφειλαν να φροντίσουν να παρουσιάζουν εργαζόμενους επαρκείς και κατάλληλους. Όχι αυτόν τον φρικτό ερασιτεχνισμό από εντελώς άσχετους. Εντελώς.
Δεν είναι υπερβολή να πω ότι κάθε 10-20 δευτερόλεπτα, μα κάθε μισό λεπτό οπωσδήποτε, θα σκοτώνουν την «περιγραφή».
Διαβαστε ακομα: