Τα ΜΜΕ έχουν δύναμη. Αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς στην πιάτσα. Ποια είναι η δύναμη τους; Θα το πω κι ας θεωρηθεί τρελό. Ενοχλούν. Ακόμα και το στημένο ΜΜΕ, το ταγμένο να πολεμάει ένα κόμμα, κι αυτό ενοχλεί. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει και πολιτικά να μην επηρεάζει ένα ΜΜΕ όταν κάνει πόλεμο, τότε ενοχλεί τον πολιτικό. Τον αρχηγό του κόμματος. Δεν αντέχει να διαβάζει τα σχόλια σε βάρος του. Δεν αντέχει να γνωρίζει ότι κάποιος κόσμος διαβάζει πράγματα εναντίον του
Τα μέσα ό,τι και να γράφουν όταν η οικονομική κατάσταση είναι γενικώς καλή, δεν κάνουν την παραμικρή ζημιά στην κυβέρνηση. Δεν σαπορτάρουν την αντιπολίτευση. Δεν λέμε προσωπικές εκτιμήσεις, λέμε δεδομένα. αποδεδειγμένα.
Η κυβέρνηση, η κάθε κυβέρνηση δεν χολοσκάει ακόμα κι αν κατηγορείται για το πιο βρώμικο σκάνδαλο, σε εποχές οικονομικής ευημερίας. Τα ”δημοσιογραφικά” δελτία ειδήσεων των καναλιών, το απόλυτο όπλο των αρματωμένων ΜΜΕ βοηθάνε την κυβέρνηση ή την αντιπολίτευση. Δεν την υπονομεύουν.
Ο κόσμος δεν συμπαθεί τους πολιτικούς, αλλά και τους δημοσιογράφους. Τους θεωρεί ”παίκτες”, ότι κάνουν παιχνίδι, δεν παίζουν καθαρά. Καλή κουβέντα θα ακούσει ο δημοσιογράφος, ο παρουσιαστής που δήθεν λειτουργεί δημοσιογραφικά, μόνον αν τα χώνει σ’ αυτούς που ο κοσμάκης έχει απορρίψει.
Τι θα πει αντικειμενικό μέσο; Αυτό που δεν είναι στημένο. Κι αυτό, όμως, κάνει πολιτική. Λειτουργεί ως opinion maker. Δεν έχει γραμμή, δεν είναι υπέρ ή κατά στην κυβέρνηση ή την αντιπολίτευση, αλλά με τον τρόπο του, την ”ουδετερότητα” του διαμορφώνει άποψη.
Αυτό το ξέρουμε από την εποχή του Τρικούπη.
Διαβαστε ακομα: