Α, δεν την κρύβω, το ομολογώ πως για την ελληνική συμμετοχή την έχω την αγωνία μου με την γιουροβίζιον. Με το διαγωνισμό ”τραγουδιού”(;), όπου παίζουν κι άλλα πραγματάκια πέρα από την αξία σ’ ό,τι μαϊμουδιά παρουσιάσει κάθε χώρα. Στην πραγματικότητα ουδείς ασχολείται με το τραγούδι σ’ αυτήν την πολύχρωμη και πολυτελείας γυφτοπανήγυρι. Κανένα τραγούδι που αξίζει, κανένας συνθέτης που σέβεται τον εαυτό του, που ποντάρει στην ποιότητα του, δίνει εξετάσεις στην eurovision. Αλλοίμονο.
Το τραγούδι, λοιπόν, το κάθε τραγούδι θα ανέβει στη σκηνή με την αγωνία να κερδίσει πόντους από το σκηνικό του, τους φωτισμούς, τη χορογραφία, τα κοστούμια της τραγουδιάρας και των χορευτών. Ποιος στίχος και ποια μουσική; Η προσπάθεια των συντελεστών είναι να εντυπωσιάσει η αρκουδιά. Το τρίλεπτο της αρκουδομαχίας στην πίστα.
Την αγωνία μου την έχω, όμως. Και αγωνία, και περισσότερο περιέργεια. Αν βγει πρώτο το ελληνικό τραγούδι η πρόεδρος της δημοκρατίας, η κυρία Σακελλαροπούλου θα μιλήσει για εθνική επιτυχία, όπως έκανε προκάτοχος της. Θα καλέσει στο προεδρικό μέγαρο τη μεγάλη νικήτρια Αμάντα Γεωργιάδη, την ”ερμηνεύτρια” του Die Together.
Στη φώτο, η προηγούμενη συμμετοχή της Ελλάδος, με την Stefania Λυμπερακάκη και το Last Dance, που πήραν την 10η θέση..
Για πρώτη φορά η γιουροβίζιον έγινε το 1956 και είχαν λάβει μέρος επτά χώρες. Στα πρώτα χρόνια κάθε τραγούδι παιζόταν στη γλώσσα του. Το ελληνικό π.χ. στα ελληνικά, το τούρκικο στα τούρκικα. Απαγορεύονται τραγούδια με πολιτικό περιεχόμενο, δεν απαγορεύονται οι αηδίες, οι σάχλες και τα άνευ νοήματ
Διαβαστε ακομα: