Έλα μωρέ, τι κάνουν οι παρουσιάστριες, σιγά το πράγμα! Κάθονται σταυροπόδι με μια ανύπαρκτη φούστα σε καναπέδες φτιαγμένους για φιλοφρονήσεις, γελάνε για ψήλου πήδημα, συγκινούνται ακόμα πιο εύκολα, λένε αμπελοφιλοσοφίες που διάβασαν στο ΦΒ, ακκίζονται με το πάνελ (που αποτελείται κυρίως από gay, από σιτεμένες και υπέρβαρες), και τέλος. Αυτό ήταν. Τι νόμιζες δηλαδή; Ότι για να γίνεις παρουσιάστρια θέλεις πτυχία, κουλτούρα και γενικές γνώσεις; Νομίζεις ότι πρέπει να μιλάς καλά Ελληνικά; Γιατί, ποιος μιλάει καλά Ελληνικά; Χαχαχαχαχαα……

Η καλή παρουσιάστρια χρειάζεται ένα σωστό ξανθό χρώμα στο μαλλί, πολλές τρέσες ή εξτένσιονς, botox για να δείχνει πάντα λίγο μετά τη εφηβεία, με ένα αποτέλεσμα αλλόκοτο και σχεδόν σουρεαλιστικό, μια και έχουν σηκωθεί τα φρύδια, έχει παγώσει η μούρη και δεν μπορεί πια να χαμογελάσει, ούτε να αντιδράσει ανθρώπινα. Η ίδια δεν βλέπει ποτέ τον εαυτό της στον καθρέφτη. Της αρκεί αυτό που θα δει στα μάτια του στυλίστα, της μακιγιέζ και του κομμωτή. Τα βλέμματα των αυλικών και των κολάκων που συρρέουν στον γυάλινο κόσμο της, είναι το παν.