Στο ποδόσφαιρο αποκαλύπτεται ο αληθινός Έλληνας του σήμερα. Λέω στο ποδόσφαιρο, πράγμα ολότελα γενικό και αφηρημένο. Να γίνω συγκεκριμένος, λοιπόν. Αναφέρομαι στη δημοσιογραφική ”κριτική” που κάνουν επαγγελματίες, άνθρωποι της δουλειάς στις ελληνικές ομάδες. Και στο πως φτιάχνουν τους τίτλους στα πρωτοσέλιδα.
Χάνει η ομάδα, λέω για εκείνη με τον πολύ κόσμο, και την χαϊδεύουν. Αδικία – έπρεπε να κερδίσει. Έγκλημα – την σακάτεψε το κοράκι. Ατυχία – έχασε σπάνιες ευκαιρίες. Ήταν πολύ καλή στο β’ ημίχρονο. Τσιμουδιά για το α’ ημίχρονο, που η ομαδάρα ήταν πτώμα. Αντιαθλητικό παιχνίδι ο αντίπαλος.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνουν ότι είμαστε αδερφές. Μπούληδες. Μυγιάγγικτοι. Αυτό σημαίνει. Τρώει χαστούκι στην έδρα της η ομάδα και ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να ειπωθεί η αλήθεια. Δεν την σηκώνει το αίμα μας. Να, γιατί πέφτουν οι δικαιολογίες και τα χάδια. Η ομαδάρα σέρνεται, μοιάζει ομαδίτσα και οι γλυψιματίες μόνο που δεν λένε πως αξίζει χειροκρότημα.
Τι λέγαμε; Πως ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε μια ήττα, μια αποτυχία αποκαλύπτει τις… ευαισθησίες μας. Έχουμε ανάγκη τον καλό λόγο, τη γλυκειά κουβέντα. Κανένα πρόβλημα, γιατί όχι και το παραμύθι. Μισούμε την αυστηρότητα, τη σχολαστικότητα, τη σκληρότητα.
ώς να πας μπροστά στο ποδόσφαιρο, στην πολιτική, στην οικονομία, στον οτιδήποτε;
Όταν ένας λαός δικαιολογημένα ή όχι έχει νοσηρή σχέση με τον ψέμα, τότε δεν πάει μπροστά στο ποδόσφαιρο, στην πολιτική, στην οικονομία, στον οτιδήποτε τομέα. Μένει πίσω διότι αρνείται την αλήθεια, την ορθότητα, την ακεραιότητα..
Διαβαστε ακομα: