Για γιαούρτι στη μάπα είναι όλοι οι γελοίοι που με το παραμικρό βάζουν στο στόμα τους την καταγγελία της μόδας, περί ρατσισμού. Λαϊκισμού. Ομοφοβίας. Φοβερά πράγματα. Να μην τολμάει κάποιος να εκφραστεί ελεύθερα, να δηλώσει τι του αρέσει, τι όχι και να κινδυνεύει να κατηγορηθεί ως φασίστας από τους αληθινούς φασίστες. Όλους αυτούς τους ντενεκέδες που με το ψώνιο να αυτολανσάρονται προοδευτικοί και ανθρωπιστές, στην πραγματικότητα είναι προπαγανδιστές ολοκληρωτικών καθεστώτων. Ολοκληρωτικών αντιλήψεων.
Ποια είναι η κουβέντα; Ο γνήσιος φασίστας είναι ο οπαδός. Της ομάδας του. Της θρησκείας του. Της σεξουαλικής του ταυτότητας. Του κόμματος του. Αυτός που δεν βλέπει, που δεν θέλει να ακούσει όχι απλά την άποψη του αλλουνού, αλλά και αρρωσταίνει με την ύπαρξη του αντιπάλου.
Για το παιχνίδι της λεγόμενης μεγάλης ομάδας ο λειτουργός της δημοσιογραφίας γράφει χίλιες λέξεις, από τις οποίες μόνον οι 20-30 αφορούν την αντίπαλο της ομαδάρας σου. Γίνεται, ρε, ποδόσφαιρο με μια ομάδα; Όχι, βέβαια. Αφού, λοιπόν, υπάρχουν στο γήπεδο δυο αντίπαλοι, γιατί ο επαγγελματίας ασχολείται μόνον με τη μια; Αν δεν είναι αυτός ο ορισμός του φασισμού, του ρατσισμού, αυτές τις εμετικές ταμπέλες τις πολυχρησιμοποιημένες, ποιος είναι;.
Δεν φταίει ο δημοσιογράφος. Να έχουμε κατανόηση. Αν ο επαγγελματίας γράψει φίφτυ-φίφτυ, τότε οι αναγνώστες θα πουν «τι μαλάκας είναι ο τύπος, ασχολείσαι με τους ανύπαρκτους…». Πήρες πρέφα;
Αυτό θα πει οπαδός. Θεωρεί ομαδάρα τη δική του ακόμα κι αν κερδίζει τους ανύπαρκτους.
Διαβαστε ακομα: