Λέει ο Λιάγκας π.χ. κάτι σε βάρος του Σεργουλόπουλου. Τι θες να κάνει ο άνθρωπος. Σούπα στη σούπα δεν πιάνεις θεαματικότητα. Δεν θα σταματήσουν να μας βλέπουν και οι κουρτίνες, μαζί με τα κουρτινόξυλα. Όταν έχεις εκπομπή, όσο της πλάκας κι αν είναι το ακροατήριο των πρωινάδικων, αναγκαία είναι η εμπρηστική κουβέντα που δεν έχει σκοπό άλλο παρά να προκαλέσει.
Κι όχι μόνο. Την ατάκα του Λιάγκα, για τον άλφα ή βήτα της πιάτσας, θα την πάρει η Μελέτη και θα πει τα δικά της. Ντροπή του Λιάγκα, δεν μιλάνε έτσι. Στο ίδιο μοτίβο άλλη εκπομπή, σε άλλο κανάλι, θα πουν ναι μεν αλλά για τη θέση του Λιάγκα, αλλά καλύτερα να μας τα πει ο τάδε που τον έχουν μαζί μας. Πήρες χαμπάρι το έργο;
Σε δουλειά να βρισκόμαστε. Να τεντωνόμαστε για επί της ουσίας ανύπαρκτα ζητήματα, εντελώς περιττά γίνεται ο τζερτζελές, ο χαβαλές που πιθανόν να κρατήσει και τρεις μέρες, ακόμα και μια εβδομάδα.
Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’70, κυκλοφορούσε μια εβδομαδιαία εφημερίδα με πολύ μικρή κυκλοφορία, τα “Παναθηναϊκά Νέα”. Διευθυντής της εφημερίδας ήταν ένας ρεπόρτερ του Παναθηναϊκού που δούλευε στην “Αθλητική Ηχώ”, που κατά βάσιν απευθυνόταν στους βάζελους. Η άλλη αθλητική εφημερίδα ήταν το “Φως” για τους γάβρους. Τρίτη αθλητική εφημερίδα καθημερινή δεν υπήρχε.
Τι έκανε, λοιπόν, ο δικός σου στα “Παναθηναϊκά Νέα”; Αντιπολίτευση στον… εαυτό του! Δηλαδή; Έγραφε με ψευδώνυμο και καυτηρίαζε αυτά που ήδη είχαν δημοσιευτεί στην “Αθλητική Ηχώ” με τη δική του υπογραφή. Πήρες πρέφα; Τα “Παναθηναϊκά Νέα” για να πουλήσουν βαζελοφροσύνη κτυπούσαν από αριστερά την “Αθλητική Ηχώ”, δήθεν ότι δεν γνωρίζει πως θα υπερασπίζεται το συμφέρον του Παναθηναϊκού.
Έτσι και οι πρωινατζήδες. Θάβει κάποιον ένας κι αυτό θεωρείται γεγονός και το αναδεικνύουν επιτόπου οι άλλοι εκπομπάρχες. Μέχρι που ψυλλιάζεσαι μήπως η δουλειά είναι σικέ. Στημένο ματς. Αποκλείεται. Δεν παίζει το σύστημα εγώ θα βαρέσω αυτόν, εσύ βάρα εμένα επειδή βάρεσα τον άλλον και μετά εγώ θα βαρέσω εσένα.
Δεν βαράνε το πουλί τους, δουλειά κάνουν.
Διαβαστε ακομομα: