Στον ”ΦΙΛΑΘΛΟ”, μάλιστα στην πρώτη σελίδα, υπήρχε κάθε μέρα μόνιμη στήλη με τίτλο ΟΙ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ. Και ήταν πράγματι επιστολές αναγνωστών, που τις θεωρούσαμε κανονική δημοσιογραφική ύλη. Και από επιστολές, όσες θέλεις… Ατέλειωτες, συνήθως εξωποδοσφαιρικού και εξωοπαδικού περιεχομένου. Πονοκέφαλος ποιες να βάλουμε, ποιες να διαλέξουμε.
Φιλοσοφίες υψηλού προβληματισμού διάβαζε κανείς στις Επιστολές, αλλά και χιουμοριστικά ξεσπάσματα των αναγνωστών που άξιζαν χειροκρότημα. Ψάχνοντας κάτι στο αρχείο έπεσα σε επιστολή, με τίτλο Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ… ΑΝΑΘΕΩΡΗΜΕΝΟΣ, στη φυλλάδα στις 24 Νοεμβρίου 2007. Την υπογράφει κάποιος ”Β”, την αναδημοσιεύω:
Η μεγαλύτερη αδικία στη ζωή είναι το πώς τελειώνει. Μετά από χρόνια μόχθου και δουλειάς αντί να επιβραβευτείς… πεθαίνεις.
Πιστεύω ότι ο κύκλος της ζωής είναι άδικος. Πρώτα θα έπρεπε να πεθαίνεις (να φεύγει αυτό το κακό από τη μέση). Μετά να ζεις σε γηροκομείο. Μόλις γίνεις αρκετά νέος να σε διώχνουν κλωτσηδόν από το γηροκομείο και να πηγαίνεις στο γραφείο όπου θα αποκτάς Jaguar και χρυσό Cartier.
Εργάζεσαι για σαράντα χρόνια έως ότου γίνεις νέος για να χαρείς τη συνταξιοδότηση σου. Τότε το ρίχνεις στα πάρτι, το σεξ και το αλκοόλ και είσαι έτοιμος για το λύκειο. Πας δημοτικό, γίνεσαι παιδί, δεν έχεις πια ευθύνες.
Γίνεσαι μωρό, όλοι σε φροντίζουν, επιστρέφεις στη μήτρα όπου περνάς τους τελευταίους εννέα μήνες σου επιπλέοντας ευχάριστα…, και ξαφνικά τελειώνεις την ύπαρξη σου με έναν οργασμό…
Διαβαστε ακομα: