Βραδιά των Όσκαρ η αποψινή. Η αποθέωση του show. Αμερικάνικη υπόθεση είναι το show. Οι Αμερικανοί μελέτησαν και εξέλιξαν το show, επειδή είχαν την ανάγκη του. Για να γνωστοποιήσουν ένα άλφα προϊόν, να το πουλήσουν, να το προπαγανδίσουν. Μη μπερδεύουμε το show με το θέαμα, δεν έχει σχέση με το θέαμα. Άλλο το show, άλλο το θέαμα. Μη μπλέκουμε το επιφανειακό, το στημένο, το αγοραίο με το ποιοτικό, με το θείο.
Η λέξη show δεν λέει τίποτα, δεν προέρχεται από κάτι συγκεκριμένο, δεν υπακούει σε καμία νοηματική, στερείται ρίζας, ετυμολογίας. Είναι σα να λες μπαμ, μπουμ, γδουπ, γκουπ, έναν άναρθρο ήχο, ένα βαρβαρικό επιφώνημα – έτσι λες show. Από την άλλη, η λέξη “θέαμα” είναι συγγενής με τον Θεό, έχει σχέση με τη λέξη “θέα”. Με το θέαμα πιάνεις επαφή με τον Θεό, αναζητάς το βάθος των πραγμάτων, ταξιδέυεις στο πέραν, στο υπερπέραν, στο πέραν του πέρατος.
Μια ταινία δικαιούται να χαρακτηριστεί θέαμα, αρκεί να να έχει κάτι να πει. Δεν είναι θέαμα, όμως, η παρουσίαση της, η διαφήμιση της, αλλά και η βράβευση της. Η κουβέντα με αφορμή το σώου απόψε της τελετής των όσκαρ. Των κινηματογραφικών βραβείων σε συντελεστές ταινιών. Ψοφάω! Γουστάρω με χίλια και δεν χάνω κάθε χρόνο αυτή τη ξεχωριστή εκδήλωση της βιομηχανίας του σινεμά. Όχι μόνο διότι είναι φίλος του σινεμά.
Οι άνθρωποι δεν παίζονται, λέω για τους διοργανωτές του show. Επιστήμονες στο είδος τους. Επαγγελματίες κλάσεως. Προγραμματισμένο κάθε πλάνο. Σκηνοθετημένος στον πόντο και ο αυθορμητισμός όποιων συλλαμβάνει η κάμερα, κάθε κίνηση τους, κάθε ατάκα από το στόμα τους. Παίζουν θέατρο, αντιληπτό πως το ξέρουν ότι τους παρακολουθεί όλος ο πλανήτης, γι’ αυτό βγάζουν με υποκριτική γνησιότητα κάθε συναίσθημα, την αγωνία ή τη συγκρατημένη απογοήτευση, τη χαρά ή τη διακριτική θλίψη.
Διαβαστε ακομα: