Ας πούμε ότι το 0-0 διατηρείται μέχρι τα τελευταία λεπτά του παιχνιδιού. Ερώτηση σ’ αυτούς που παρακολουθούν το ματς από την τηλεόραση. Έχει υπολογίσει, στο περίπου βέβαια, πόσες φορές επαναλαμβάνει τη φράση ”Το αποτέλεσμα παραμένει 0-0… ” ο επαγγελματίας που υποτίθεται κάνει την περιγραφή; Επαγγελματίας, βέβαια, δεν του έδωσαν μικρόφωνο, δεν πλήρωσαν αεροπορικά εισιτήρια, και τη διαμονή σε ξενοδοχείο σε κάποιον τυχαίο από το δρόμο, από μια καφετέρια.
Φοβερό! Λέει και ξαναλέει, δεν σταματάει να επαναλαμβάνει ότι ‘Είμαστε στο 0-0… ”. Ή στο 1-0. Μόνο αυτό; Άλλες 147 φορές θα σαλιαρίσει ότι με το 1-0 ή το 1-1 προκρίνεται αυτή η ομάδα και αποκλείεται η άλλη. Μόνο αυτά; Και ότι το πρώτο ματς είχε λήξει τόσο. Γιατί, όμως, είναι τόσο… διαφωτιστικά επαναληπτικός ο επαγγελματίας;
Μην πει κανείς για να… ενημερώσει τους τηλεθεατές που δεν ξεκίνησαν την παρακολούθηση από την αρχή του παιχνιδιού. Να ξέρουν το αποτέλεσμα κι αυτοί που μόλις πριν ένα λεπτό πήραν θέση μπροστά στην τηλεόραση. Δεν υπάρχει κανένα θέαμα, σινεμά και θέατρο ή συναυλία, να ενημερώνει κάποιος όσους καθυστερημένα προσέρχονται και να ζαλίζουν το κεφάλι των άλλων θεατών.
Τότε γιατί ο επαγγελματίας της πλάκας ιστορία αντί να περιγράφει, να κριτικάρει, να επισημάνει ό,τι δεν πιάνει το μάτι του θεατή, που δεν είναι επαγγελματίας, δεν περιγράφει στην ποδοσφαιρική δράση ενώ το ματς κυλάει, κι αυτός επαναλαμβάνει το γραμμένο πάντα στην οθόνη αποτέλεσμα κάθε στιγμή; Επειδή δεν είναι της δουλειάς. Επειδή δεν έχει τι να πει. Δεν ξέρει τι βλέπει, δεν έχει την ικανότητα να αξιολογήσει, να σχολιάσει αυτά που… βλέπει. Και ”γεμίζει” το δικό του χρόνο, ενώ αποστασιοποιείται ουσιαστικά από το χρόνο του παιχνιδιού, με την πανεύκολη ”λύση” της επανάληψης ‘Το αποτέλεσμα παραμένει 0-0”.
Στη φώτο, η ρεβάνς στον προημιτελικό Παρί-Μπάγερν 0-1, προχθές Τρίτη.
Διαβαστε ακομα:
