Κάποτε, κι όχι χρόνια πολλά πριν, η εφημερίδα έμπαινε στο σπίτι. Εννοώ ότι περισσότερες από μισό εκατομμύριο καθημερινές εφημερίδες αγοραζόντουσαν. Σήμερα δεν πουλιούνται ούτε 30.000 την ημέρα πολιτικές και αθλητικές εφημερίδες της Αθήνας. Υπ’ όψιν ότι και η χαμηλώτερου επιπέδου εφημερίδα είναι πολύ καλύτερη από εκείνη του διαδιχτύου. Πολύ φτήνεια, πολύ προστυχιά, ακόμα και στις θεωρούμενες σοβαρές σελίδες, που κουβαλάνε τίτλους ιστορικούς.

Βασιλεύει η προχειρότητα. Απουσιάζει η δημοσιογραφία. Εκτός συγκεκριμένων εξαιρέσεων, όπου μεταφέρονται καλογραμμένα κείμενα δημοσιευμένα ήδη σε εφημερίδα, τα πάντα όλα γράφονται στο πόδι. Πρωταγωνιστούν οι … συντάκτες που δεν ανήκουν σε κανένα μέσο. Είναι οι επαγγελματίες σ’ άλλους χώρους, στο σινεμά, στο τραγούδι, στη μόδα, κάποιοι… πρώην πολιτικοί, δημοσιογράφοι, και οι παντός καιρού σελεμπριτάδες. Όλοι αυτοί  γνωστοποιούν προσωπικές τους δραστηριότητες. Κοσμεί την ειδησεογραφία ό,τι νέο γράφουν, ό,τι αναρτούν στα σόσιαλ μήντια.

Γράφει ένας ότι έπεσε από το ποδήλατο κι αυτό είναι νέο, είναι είδηση. Μια κυρία, παίκτρια στο παρελθόν σε ρηάλιτυ γνωστοποίησε ότι αρραβωνιάστηκε και ιδού το μονόπετρο. Σοκ έπαθε, έτσι… αποκάλυψε, κάποια παρουσιάστρια, όταν ο γιατρός επιβεβαίωσε πως είναι έγκυος. Μια τραγουδίστρια, κι αυτή… αποκαλυπτική, είπε ότι ο σύζυγος της μαγειρεύει και ανοίγει φύλλο.

Αυτά τα πολύ ιδιωτικά και ασήμαντα, που δημοσιεύονται με φωτογραφίες και τίτλους, χαρακτηρίζουν την αναξιοπρέπεια, την καραξεφτύλα των ΜΜΕ, παραδομένων άνευ όρων στη γελοιότητα όποιου τσοντάρει στην… ενημέρωση.   

Λάθος να σχολιάσει κανείς ότι έπεσε χαμηλά, πολύ χαμηλά το επίπεδο των ΜΜΕ και του κόσμου. Όχι, δεν συμβαίνει αυτό. Από αρχαιοτάτων χρόνων το επίπεδο του μέσου ανθρώπου και η στάθμη της πλειοψηφίας ήταν στο ύψος του απόπατου. Απλά δεν ήταν ορατή η γύμνια του μέχρι που την ξεβράκωσαν η τεχνολογία και το ιντερνέτ.