Τι κατάρα κι αυτή, κάθε φορά που τίθενται προ ευθυνών οι αρμόδιοι, να κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους. Δεν γνώριζα δεν άκουσα δεν είδα.
Και γνώριζαν και έβλεπαν και άκουγαν για όλα αυτά, το χειρότερο όμως είναι ότι δεν αντιλαμβάνονταν ότι σε τέτοιες περιπτώσεις η σιωπή είναι συνενοχή.
Τι δε γνωρίζατε πολιτικά και καλλιτεχνικά ράκη; Ότι η παιδεραστία και οι βιασμοί είχαν καταστεί εθνικό σπορ; Αγνοούσατε ή τους προστατεύατε κιόλας; Έβλεπα προ ημερών έναν νταβατζή της «τέχνης» που κατά σύμπτωση συμμετείχε και σε τηλεοπτικό ριάλιτι, να καλεί τους συναδέλφους του να σταματήσουν να καταγγέλλουν και να συμπεριφέρονται ανθρωποφαγικά για το καλό της θεατρικής τέχνης!
Ο συγκεκριμένος δύσκολα θα γλυτώσει αφού είναι γνωστή η συμπεριφορά του στον χώρο όχι τόσο για τις επιλογές του όσο για τις αθλιότητες που διέπραττε σε επίπεδο επαγγελματικό εκμεταλλευόμενος την ομπρέλα του πάλαι ποτέ κραταιού συγκροτήματος Λαμπράκη. Εκεί να δείτε τι όργια συνέβαιναν, αλλά φυσικά που να βρεθούν άντρες που σέβονταν τα παντελόνια τους όπως μου έλεγε με ειρωνικό χαμόγελο ο Μάνος Χατζιδάκις…
Έλα όμως που φασούλι με φασούλι γεμίζει το σακούλι και τότε ίσως αρχίσει η πραγματική κάθαρση.
Οι νταβατζήδες της τέχνης ήταν και αυτοί η συνέχεια μιας αρρωστημένης και κακώς εννοούμενης μεταπολίτευσης. Άλωσαν το Ηρώδειο, την Επίδαυρο, τα κονδύλια του Υπουργείου Πολιτισμού για να αποθρασυνθούν στο τέλος και να αλώνουν ανθρώπινες ψυχές. Πέραν του ότι ο πολιτισμός δεν χρειάζεται υπουργείο και η ύπαρξή του αποτελεί ύβρι. Αντιθέτως τα υπουργεία χρήζουν άμεσα πολιτισμού αλλά αυτή η κουβέντα δεν είναι της παρούσης.
Θυμάμαι όταν αποκάλυψα τον παιδεραστή συνθέτη ότι έπεσαν όλοι αυτοί να με φάνε ζωντανό. Κατέφυγα λοιπόν στον εισαγγελέα μετά από προτροπή του αείμνηστου Μιλτιάδη Έβερτ και όταν ο δικαστικός λειτουργός μου ζήτησε εξηγήσεις του παρέδωσα το υλικό που είχα στην διάθεσή μου. Ήρθε η ώρα λοιπόν να μάθετε την αλήθεια.
Αποτελείτο από έξι κασέτες. Σκηνές με ανήλικα παιδιά που ψάρευε σε συναυλίες και που ο ίδιος ο καλλιτέχνης είχε απαθανατίσει με κάμερες που εσείς ο ίδιος είχε τοποθετήσει στην κρεβατοκάμαρά του για να απολαμβάνει αργότερα τις πράξεις του με φίλους! Πως κατέληξε αυτό το υλικό στον δημοσιογράφο; Από τον οδηγό του που είχε οικογένεια με παιδιά και δεν άντεχε να παρακολουθεί αυτή την αθλιότητα. Σήμερα ο οδηγός του που συζήτησα μαζί του είναι έτοιμος να καταγγείλει στον εισαγγελέα όσα συνέβαιναν εκείνη την εποχή κεκλεισμένων των θυρών και των στομάτων.
Το χειρότερο είναι πως όταν με κάλεσε εκ νέου ο εισαγγελέας όχι για να με διώξει παρά τις εκκλήσεις του… καλλιτεχνικού και πολιτικού κόσμου, αλλά για να μου εκφράσει την αηδία του από όσα διαπίστωσε βλέποντας το υλικό. Προσπάθησε μάλιστα να μου εξηγήσει ότι η υπόθεση δε μπορεί να προχωρήσει επειδή το αδίκημα διώκεται κατ’ έγκληση και γιατί υπήρχαν εντολές δείχνοντάς μου το ταβάνι. Δηλαδή άνωθεν. Τον συγκεκριμένο εισαγγελέα σε άλλη θέση και εν ενεργεία σήμερα τον θεωρώ ακέραιο άνθρωπο που αντέχει να επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές.
Σαν να μην έφτανε αυτό