Το σινεμά δεν κάνει δημοσιογραφία. Την πιο δύσκολη δουλειά της δημοσιογράφιας, την έρευνα. Το ερευνητικό ρεπορτάζ. Ούτε περιμένει κανείς από τον κινηματογράφο να δικάσει, να τιμωρήσει τον εγκληματία. Να δικαιώσει τον άδικα καταδικασθέντα.
Η κουβέντα για τον Στρος Καν. Την πολυσυζητημένη ιστορία της σύλληψης του, αφού προηγήθηκε η προσπάθεια του να βιάσει σε δωμάτιο ξενοδοχείου μια καμαριέρα. Η υπόθεση έγινε τηλεοπτική σειρά και σαρώνει. Επόμενο.
Πέρα από το σεξ, το συγκεκριμένο στόρυ, τα έχει όλα. Και πρώτα απ’ όλα την ίντριγκα. Το απόλυτα πετυχημένο άτομο, αφεντικό στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, και ο αυριανός πρόεδρος της Γαλλίας, τον βλέπει όλη η υφήλιος με χειροπέδες. Ποτέ άλλοτε άνθρωπος σε τόσο υψηλό πόστο δεν καταξεφτυλίστηκε σε ζωντανή μετάδοση.
Και πλακωσαν τα σενάρια. Οι θεωρίες συνωμοσίας. Ότι τον στήσανε, τον πιάσανε κορόιδο, διότι εκμεταλλεύτηκανε τη δεδομένη σεξομανία του. Ότι ο Σαρκοζί, για να τον βγάλει από τη μέση, ήταν πίσω απ’ όλο το σκηνικό. Μην κολλήσουμε σ’ αυτό. Λέμε μόνο πως αυτά κυνηγάει η κινηματογραφική βιομηχανία. Ιστορίες που πουλάνε. Αυτό έκανε και το Netflix, όχι στη σειρά – ντοκυμανταίρ να δώσει την… αλήθεια, να δώσει την ευκαιρία στον Ντομινίκ Στρος Καν να πει την άποψη του. Στη φώτο με την καμαριέρα, που πληρώθηκε επίσημα και απέσυρε την καταγγελία της για βιασμό.
Ό,τι έγινε, έγινε. Ο άρρωστος με το φουστάνι Στρος Καν (1949) την πλήρωσε και δεν διορθώνεται το πράμα. Το μόνο που κέρδισε, επειδή είναι πολύ δυνατός στα οικονομικά, εκτός από τη νέα σύζυγο, είναι που χοντροκονομάει ως σύμβουλος σε αρχηγούς αφρικάνικων χωρών.
Διαβαστε ακομα: