Από πιτσιρικάς μου καθόταν στο στομάχι. Με ενοχλούσε το γεγονός Έλληνες ηθοποιοί τεράστιοι, με ταλέντο και σπουδαία κοινωνική παρουσία, να συμμετέχουν σε ταινίες πατσαβούρες. Και επειδή ήμουν πιτσιρικάς δεν συγχωρούσα τους ποιοτικούς καλλιτέχνες, όχι μόνο ηθοποιούς, αλλά και μουσικούς, και συγγραφείς, και σκηνοθέτες, να είναι συντελεστές ταινίας για πέταμα. ”Καλλιτεχνικού” προϊόντος που οι ίδιοι το έφτυναν.
Αυτή ήταν η πραγματικότητα, όμως. Αυτές ήταν οι ελληνικές ταινίες που γυριζόντουσαν. Οπότε ο ηθοποιός αποφασίζει, ή προστατεύει την καλλιτεχνική του αξιοπρέπεια, ή δεν αγνοεί ένα πρόσθετο έσοδο από το σινεμά.
Ο δημοσιογράφος. Συμβιβάζεται κι αυτός. Η άλλη επιλογή του σήμερα είναι να αλλάξει επάγγελμα.
Να το ξεκαθαρίσουμε. Δημοσιογράφοι υπάρχουν, αλλά στα μέσα της αγοράς δεν γίνεται δημοσιογραφία. Άρα, ο δημοσιογράφος όσο και να θέλει, όσο και να πάσχει, δεν μπορεί να λειτουργήσει δημοσιογραφικά.
Δεν είναι δημοσιογραφία όταν λέει ψέματα. Όταν κάνει σέρβις στις σκοπιμότητες του αφεντικού. Όταν πάει πάσο το κόμμα, την κυβέρνηση, την γηπεδική ομάδα. Κι αν δεν λέει ψέματα, αλλά κρύβει την αλήθεια, πάλι δημοσιογραφία δεν νοείται. Εντάξει, ο λειτουργός δεν είναι ψεύτης, όμως δεν είναι δημοσιογραφία αν στο συρτάρι του κρατάει την αλήθεια.
Διαβάστε ακόμα: