Τον παιδεραστή ιερέα να τον βλέπω άνθρωπο του Θεού, με ποια λογική; Επειδή φοράει ράσο. Για κάντε μου τη χάρη. Να βλέπω δημοσιογράφο εκείνον που με τα γραφτά του απευθύνεται μονάχα στα πρεζόνια της εξέδρας. Για κάντε μου τη χάρη.
Η εκκλησία έχει τις σκοπιμότητες της και κάνει τα στραβά μάτια στους παπάδες που δεν τιμούν το λειτούργημα τους. Για μένα το σωστό είναι να τους ξυρίσουν και να τους διώξουν από την ιερωσύνη. Έξω από το δικαστικό σώμα ο κατά σύστημα λαδιάρης δικαστικός. Και αστυνομικός.
Και η Ένωση Συντακτών έχει τους δικούς της λόγους που αναγνωρίζει για εκδότες ”έμπορους ναρκωτικών”. Επιχειρηματίες, δηλαδή, που με τα εκδοτικά τους προϊόντα προσφέρουν κάθε πρωί τη δόση τους στα χουλιγκάνια των ομάδων. Γιατί εγώ ο πολίτης, ο φορολογούμενος, να συμφωνήσω στην απόφαση της κυβέρνησης να… στηρίξει οικονομικά τα ΜΜΕ; Θα είναι σα να αθωώνεται ο παπάς που πασπατεύει ανήλικο. Σα να νομιμοποιείται το παραδικαστικό κύκλωμα.
Όταν έχεις καπιταλισμό, παίζεις με τους όρους του συστήματος. Αυτό είναι υγεία. Επιβιώνει η επιχείρηση με κερδοφορία. Είτε κατασκευάζει, πουλάει προφυλακτικά, είτε εφημερίδες, βιταμίνες, πρόκες, κατσαρόλες, γιαούρτι, κουμπιά, ό,τι. Επιχείρηση ζημιογόνα πρέπει να πεθάνει. Να κλείσει. Αυτό είναι υγεία.
Αντιλαμβάνομαι ότι περισσότεροι διαφωνούν με την άποψη μου, που στο φινάλε δεν είναι προσωπική θέση. Είναι πραγματικότητα. Λυπηρό να κατεβάζει ρολά επιχείρηση με ποιοτικό προϊόν που το έχει ανάγκη η κοινωνία. Έλα, όμως, που δεν ανταποκρίνεται η κοινωνία, δηλαδή δεν υπάρχουν τόσοι καταναλωτές όσους χρειάζεται η προβληματική επιχείρηση. Και στο φινάλε, ποιος αποφασίζει ότι το κράτος, δηλαδή οι φορολογούμενοι, να χρηματοδοτήσουν ζημιογόνες επιχειρήσεις, πιθανόν απατεώνες ή ανίκανους επιχειρηματίες.
Διαβάστε ακόμα: