Δεν υπάρχει δημοσιογραφία. Σκάει μνημόνιο, αλλάζουν οι κυβερνήσεις, παίρνει τη σειρά του ο κορονοϊός, κάνουν την παρέλαση τους όλα τα μεγάλα γεγονότα, αλλά απουσιάζει ο δημοσιογράφος. Η φωνή του δημοσιογράφου.
Κόμματα, επιχειρηματίες, συνδικαλιστές, μητροπολίτες, όλοι κάνουν το παιχνίδι τους. Έχουν τα συμφέροντα τους. Σήμερα έτσι, αύριο αλλοιώς. Κατά πως ορίζουν οι επιδιώξεις τους. Ο δημοσιογράφος δεν είναι πολιτικός να γράφει, να παρλάρει λες και είναι στέλεχος του άλφα και του βήτα κόμματος.
Δημοσιογραφία σημαίνει ανεξαρτησία. Δεν υπάρχει αυτό. Ο δημοσιογράφος είναι υποχρεωμένος να λειτουργεί σε μέσο που είναι επιχείρηση και ιδιοκτησία επιχειρηματία. Εκ των πραγμάτων απουσιάζει η ανεξαρτησία.
Ακόμα κι αν το μέσο παίζει με διαφάνεια είναι απόλυτα εξαρτημένο οικονομικά από τις δυο νόμιμες πηγές εσόδων του. Τις πωλήσεις και τη διαφήμιση. Ποια εφημερίδα π.χ. έχει τα άντερα να τα γράφει ανεξάρτητα από το πως περιμένουν οι αναγνώστες της; Ποιο περιοδικό ή ραδιόφωνο στρέφεται στην κομματική ή όποια άλλη ένταξη του ίδιου του κοινού του;
Διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες που δεν έχουν ανάγκη προβολής των προϊόντων τους δίνουν διαφήμιση σε μέσα και είναι επόμενο να έχουν απαίτηση κάποια πράγματα να γράφονται έτσι ή αλλοιώς, ή να μην γράφονται καν. Διαφορετικά αποσύρουν τη διαφήμιση.
Αφελής η άποψη ότι θα υπήρχε δημοσιογραφία, δηλαδή ανεξαρτησία, ελευθεροφωνία, ελευθεροτυπία αν τα μέσα ανήκαν στους επαγγελματίες δημοσιογράφους, όχι σε επιχειρηματίες που τα χρησιμοποιούν σύμφωνα με τα προσωπικά τους συμφέροντα. Κανένας αληθινός δημοσιογράφος, αυτός που φιλοδοξεί να κάνει δημοσιογραφία κι όχι δημόσιες σχέσεις, μπερδεύει τη δουλειά του με μπίζνες.
Το άλλο. Δεν άλλαξε τίποτα επειδή τις τελευταίες δεκαετίες επαγγελματίες δημοσιογράφοι έγιναν αφεντικά. Ιδιοκτήτες εκδοτικών ομίλων. Κι αυτοί συμπεριφέρονται ακριβώς όπως οι… συνάδελφοι τους εκδότες που δεν υπήρξαν, που δεν είναι δημοσιογράφοι.
Διαβάστε ακόμα: