Το τελευταίο που μ’ ενδιαφέρει. Ποιο τελευταίο; Δεν μ’ ενδιαφέρει καν, ποιος θα κερδίσει Όσκαρ, ποιος θα χάσει το επιχρυσωμένο αγαλματίδιο Όσκαρ. Είμαι κινηματογραφόφιλος. Αδύνατον να περάσει μέρα και να μην δω μια ταινία από το κουτί. Ένα από τα πολλά αριστουργήματα στο οποίο δούλεψαν, σε επίπεδο πρωταθλητισμού, παικταράδες σκηνοθέτες, ηθοποιοί κι άλλοι απαραίτητοι συντελεστές .
Ποδοσφαιρόφιλος είμαι και βλέπω μπάλα, γιατί; Όχι, βέβαια, για να βιώσω τη νοσηρή αγωνία, αν θα κερδίσει η ομαδάρα μου. Το σημαντικό είναι να με αρπάξει η εξέλιξη του παιχνιδιού, με την ποδοσφαιρική δράση του, όχι να παρακολουθώ και η καρδούλα μου να σπαρτάραει μήπως φάει το τεμάχιο η ομαδάρα μου.
Σε πέντε ακτίνες μπομπίνας κινηματογραφικής καρφωμένο ένα τόξο. Έχει αυτό το μοτίβο στον γυμνό άνδρα ο σχεδιασμός του βραβείου Όσκαρ. Πέντε κύκλοι αλληλοσυνδεδεμένοι στο σήμα των Ολυμπιακών Αγώνων. Τα 5 ”δακτυλίδια” διαφορετικού χρώματος παραμύθι φούρναρης συμβολίζουν την ενότητα μέσα από τον αθλητισμό των χωρών από τις πέντε ηπείρους. Από την άλλη, ο συμβολισμός στο βάρους τεσσάρων κιλών βραβείο Όσκαρ είναι ρεαλιστικός.
Πέντε ακτίνες, διότι πέντε είναι οι βασικές κατηγορίες ανθρώπων που συμβάλουν στην ολοκλήρωση ταινίας. Με την ιεραρχική σειρά, ο παραγωγός, ο σκηνοθέτης, ο συγγραφέας- σεναριογράφος, ο ηθοποιός και τέλος ο τεχνικός, στον οποίον συμπεριλαμβάνονται και ο μουσικός, ο σκηνογράφος, ο ενδυματολόγος, ο φωτογράφος κ.α.
Πρώτος ο παραγωγός. Ποιος άλλος; Χωρίς τα μπερντέ τίποτα δεν γίνεται. Πρώτα θα μπουν τα πακέτα στην άκρη και μετά θα ξεκινήσει ο σχεδιασμός της παραγωγής του προϊόντος με βάση το προς διάθεση κεφάλαιο. Τι λέμε; Παρασυρθήκαμε. Απόψε βλέπουμε Όσκαρ.