Αδικήθηκε η ομάδα στον τελικό του κυπέλλου. Έτσι το είδε. Είναι και έτσι; Ας δεχθούμε ότι πράγματι η ομάδα αδικήθηκε. Ο διαιτητής ήταν μιλημένος. Στημένος. Χειρούργος. Εγκληματίας. Και λοιπόν;
Δυσφήμηση του παιχνιδιού ποιος κάνει; Ο σφαγέας διαιτητής ή ο διαμαρτυρόμενος; Ασφαλώς ευθύνη φέρει το κοράκι. Γιατί; Πρώτα διότι με τη συμπεριφορά του δείχνει πως στο ποδόσφαιρο κυκλοφορούν ύποπτοι τύποι σε πόστα θεσμικά. Και βέβαια διότι στο ποδόσφαιρο γίνονται και αναξιόπιστα, βρώμικα αποτελέσματα.
Όλα αυτά τα φιλολογικά χάνουν την ουσία τους αν παραπονείται και ο αναξιόπιστος. Ο ανήθικος. Για σιγά, ρε. Ποιος είσαι εσύ. Ποιο ποδόσφαιρο εκπροσωπείς. Και ποια σημασία έχει, δηλαδή τι έχει να προσθέσει στην αγιότητα του πράγματος, του ποδοσφαίρου, η δική σου αμφισβήτηση;
Μιλάμε αορίστως. Δεν καθίζουμε κανένα στο σκαμνί. Και τι λέμε; Πως ντροπιάστηκε το ποδόσφαιρο, το ντόπιο, αυτό στη χώρα μας, όταν ο διαιτητής συνοδεύεται από μπάτσους στο γήπεδο. Αυτό λέμε. Πως άτομα που θέλουν δεν θέλουν εκπροσωπούν αυτό το ποδόσφαιρο, του δικού μας πρωταθλήματος, γίνονται υπερασπιστές της… τιμιότητας. Ακόμα και να έχουν… δίκαιο, δεν θα το βρουν ποτέ.
Διαβαστε ακομα: