Η κάθε εποχή έχει το «δικό» της μεγάλο συγγραφέα, κι αυτός με την αξία του, τα αριστουργήματα του χαρακτηρίζεται μέχρι «κλασικός». Εν ζωή δεν τον λένε έτσι, ούτε νεοκλασικό- αυτή τη σφραγίδα κερδίζει κάποιος στην αιωνιότητα, μετά από δεκάδες, από εκατοντάδες χρόνια.

Μ’ ένα βιβλίο δεν ζεις μονάχα την ιστορία του, προσπαθείς να πλησιάσεις και τον συγγραφέα, αυτό το ξεχωριστό είδος ανθρώπου. Δεν ξεκινά να γράφει ό,τι του κατέβηκε στη σκέψη,, την όποια ιδέα γεννήθηκε από την έμπνευση του, αν προηγουμένως δεν «πιει» τη ζωή των ηρώων, αν δεν τους ζυμώσει, τους πλάσει έτσι όπως τους χρειάζεται το μυθιστόρημα. Ο συγγραφέας, τελικά, περισσότερο από την ίδια του τη ζωή, από τον δικό του χαρακτήρα του, έχει προσεγγίσει, έχει φωτίσει εκείνα τα «πρόσωπα» που έχει επιλέξει να χρησιμοποιήσει στις ιστορίες του.