Ο άπιστος Θωμάς. Έτσι τον αποκαλούν στους αιώνες. Ότι ήταν άπιστος. Ο Ιούδας, άλλος μαθητής αυτός, ήταν ο προδότης. Ο Τομ ο άπιστος. Αυτόν βρήκανε να σπιλώσουν, τον Τόμας, τον πιο αγαπημένο του αποδυτηριάκια από τους δώδεκα. Τον Θωμά, τον πιο πιστό, τον πιο λατρεμένο θαυμαστή, όχι οπαδό, του Χριστού.
Τι είπε ο άνθρωπος και τον έβγαλαν άπιστο; ”Τι παραμύθια είναι αυτά που μου τσαμπουνάτε, ρε, ότι ο δάσκαλος… αναστήθηκε!”. Τα έχωσε κανονικά στους συντρόφους της Παράγκας. Όπως το λέω. Ο Ιησούς είχε φτιάξει μια συμμορία, μία Παράγκα, όχι βέβαια για να στήνει παιχνίδια, αλλά για να μυήσει τη διδασκαλία του σε επιλεγμένους μαθητές, από τους οποίους ο ένας ήταν ο Θωμάς.
”Θέλω να δω τις τρύπες από τα καρφιά στο σώμα του, διαφορετικά αρνούμαι να δεχθώ ότι πέθανε” ξεκαθάρισε τη θέση του στους άλλους ο Τόμας. Κι όχι μόνον ήθελε να δει, αλλά και να ψηλαφήσει, να βάλει το δάκτυλο στις πληγές, να διαπιστώσει ότι πράγματι δεν είναι μαϊμού τα τραύματα.
Ο Θωμάς αληθινά εκπροσωπεί την πίστη. Όχι την τυφλή πίστη. “Κύριε, ουκ οίδαμεν πού υπάγεις και πώς δυνάμεθα την οδόν ειδέναι”. Πήρες χαμπάρι; Αρχηγέ, δεν ξέρουμε πού το πας. Σε γουστάρουμε, Ιησού, εσύ είσαι η ηγέτης, συμφωνούμε σ’ αυτά που λες, όμως δεν μας έχεις εξηγήσει πως θα τα καταφέρουμε. Σωτήρας είσαι για εμάς, όχι κάποιος μπαλαμούτης υποψήφιος πρωθυπουργός.
Αυτό είναι απιστία; Σε καμιά περίπτωση. Και μόνον ότι η πρώτη Κυριακή μετά το Πάσχα είναι αφιερωμένη στον Άπιστο σημαίνει ότι η Εκκλησία σε πείσμα του σκοταδισμού της αναγνωρίζει την αληθή πίστη του Θωμά, του και προστάτη της ποίησης, του λεγόμενου και Δίδυμου Θωμά. Του αγίου της Αμφιβολίας.
Διαβαστε ακομα: