Είσαι αξία. Μην περιμένεις να σου πει μπράβο ο λεχρίτης. Ο άξεστος. Ο αστοιχείωτος. Ας είσαι η υπεραξία. Ο μοναδικός. Για τον αγράμματο είσαι και αδιάφορος. Όχι μόνον έχει αδυναμία να σε εκτιμήσει, αλλά και δεν έχεις να του προσφέρεις κάτι. Επειδή ο τίποτας γεννήθηκε για να πεθάνει τίποτας.
Τεράστιος Θεόφιλος, μέγας εικαστικός, όμως αυτό που λέμε “λαϊκός ζωγράφος”. Και στο χωριό του στη Μυτιλήνη, και αργότερα στο Βόλο, όταν εκεί εγκαταστάθηκε, τον κοροϊδεύανε. Έλα, μωρέ, ένας μπογιατζής είναι, και μας κάνει τον ζωγράφο.
Είπαμε. Ο κόσμος προχώρησε από κάποιους, όχι από τους πολλούς, τον πολτό. Άσε τους αφελείς, αλλά και τους βαρεμένους ιδεολόγους, που για να δικαιολογήσουν το κούνημα του μυαλού τους, υμνούν και τραγουδούν το μεγαλείο των λαών. Των κοπαδιών που δεν έχουν τίποτα άλλο στη σκέψη παρά μόνο πώς θα τραφούν με χορταράκι, κι αυτό δεν είναι σε θέση να το βρουν μόνοι τους. Χρειάζονται την καθοδήγηση του ποιμενάρχη και την προστασία του μαντρόσκυλου.
Κεφάλας ήταν το επίθετο του Μυτιληνιού Θεόφιλου, κι έτσι έγινε παγκόσμια γνωστός, διότι έτυχε να σταυρωθεί η ζωή του με δύο ανθρώπους. Του κτηματία Κοντού στην ιδιαίτερη πατρίδα του και του κριτικού τέχνης Ελευθεριάδη. Ο πρώτος κατάλαβε το ταλέντο του Θεόφιλου και τον βοηθούσε οικονομικά, ο δεύτερος, μόνιμος κάτοικος του Παρισιού, τον καθιέρωσε διεθνώς.
Στο χωριό του ζωγράφου, στην οικία Κοντού, υπάρχει το “Μουσείο Θεόφιλου”. Πέθανε σα σήμερα 24 Μαρτίου, το 1934, παραμονή του Ευαγγελισμού, και ένα χρόνο μετά το θάνατό του εκτέθηκαν έργα του στο Λούβρο. Στον καιρό του έβλεπαν τα έργα του οι συγχωριανοί του στη Βαρειά, αλλά και αργότερα στο Πήλιο του Βόλου, και ξύνανε τις τρίχες τους.
Έτσι συμβαίνει. Μεγάλος καλλιτέχνης άφησε πίσω του αριστουργήματα κι όταν ζούσε “μπογιάτιζε” τοίχους σε σπίτια και μαγαζιά για ένα πιάτο φαγητό. Δεν είναι γνωστό πότε γεννήθηκε, γύρω στο 1870, από πατέρα τσαγκάρη και μάνα κόρη αγιογράφου.
Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί έμεινε στην Ιστορία ως “λαϊκός ζωγράφος”, όταν ο λαός ποτέ δεν τον αντιμετώπισε ως καλλιτέχνη.
Διαβαστε ακομα: