Δεν είναι, άλλωστε, ο Κ.Π. Καβάφης ο μοναδικός Έλληνας ποιητής, που γράφει π.χ. η κοπέλλες, η σαρδέλες, η ελιές, η νύχτες. Κι άλλοι Έλληνες ποιητές και λογοτέχνες γράφουν π.χ. η πέρδικες, η όμορφες, η άσχημες, η ζεστές, η κρύες.
Αυτό, για να πάμε στο παρασύνθημα, επειδή κάποιοι κάποτε δήλωναν τη δυσφορία τους για την «ορθογραφία» του αποδυτηριάκια σε κάποιες λέξεις, όταν έγραφα στην εφημερίδα. Ομολογώ πως πλέον έκανα πίσω, ”διορθώθηκα”, προσάρμοσα την δική μου ορθογραφία όπως για 30 χρόνια την γνώριζαν από τη φυλλάδα.
Μες στα παληά τα σώματα των τα φθαρμένα
κάθονται των γερόντων η ψυχές.
Τι θλιβερές που είν η πτωχές και πώς βαρυούνται την ζωή την άθλια που τραβούνε
πώς τρέμουν μην την χάσουνε και πώς την αγαπούνε
η σαστισμένες κι αντιφατικές
ψυχές που κάθονται – κωμικοτραγικές-
μές στα παληά των τα πετσιά τ’ αφανισμένα.
Ποίηση. Έμμετρος λόγος. Ρυθμικός λόγος. Λίγες λέξεις και πολλές εικόνες. Και σκέψεις να ξεκλειδώνονται.
Ακόμα και σήμερα η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο που γράφει ποίηση. Κάποιοι αισθάνονται ποιητές σ’ έναν λαό αποκομμένο από την ποίηση.
Την μια μονότονην ημέρα άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι-
η όμοιες στιγμές μάς βρίσκουνε και μάς αφίνουν
Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα
Αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει,
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα
και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.
Διαβαστε ακομα: