Καμία σχέση με ναρκωτικά η «Κοκαΐνη» του Πιτιγκρίλι, έτσι βάπτισε μία γκόμενα, την ηρωίδα του μυθιστορήματος. Την θυμήθηκα με την ευκαιρία που η αστυνομία διεπίστωσε ότι πολυτελείας ρεστωράν ήταν «στέκι» ηρωίνης για σελέμπριτους.
Γνωστές ιστορίες. Κάποιοι «παίρνουν», άλλοι πασάρουν το πράμα, όλοι μαζί μια ωραία παρέα. Όχι αυτό που λένε οι κουλτουριάρηδες ότι ”η κοκαΐνη είναι ιστορία μύησης… ”. Και ότι δεν κάνει ζημιά στον ναρκομανή, τουλάχιστον όσο η κάποτε διαδεδομένη μορφίνη. Με το έμπα του 20ου αιώνα, και περισσότερο όταν πια τελείωσε ο Α’ παγκόσμιος πόλεμος, η κοκαΐνη γίνεται μόδα. Ιδιαιτέρα στους καλλιτεχνικούς κύκλους.
Παλιά το όπιο και το χασίσι ήταν τα ναρκωτικά για τις εμπνεύσεις, τις πνευματικές και αισθησιακές αναζητήσεις ποιητών και συγγραφέων. Άσε ότι αρκετοί, πάντα βέβαια με «συνεργασία» κάποιου γιατρού, πειραματιζόντουσαν προκειμένου να γεννήσουν μεγάλης κλάσεως σκέψεις, να διεισδύσουν στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής.
Μιλάνε οι καλλιτέχνες. Και οι στοχαστές. Και σου λένε πως με την επίδραση της κοκαΐνης βγαίνουν στο άτομο αισθήματα ευγενικά, φιλάνθρωπα. Μια ανεξέλεγκτη καλοσύνη, μια εγκαρδιότητα σε κατάσταση ψιλοϋστερίας. Όταν, όμως, περάσει το «high», όποιος πήρε κοκαίνη γίνεται κτηνάκι. Μοχθηρός, σκληρός. Και φτηνός, άδειος από αισθήματα.
Διαβαστε ακομα: