Εκεί πήγε το πράμα. Να μην έχει καμία σημασία πώς γράφεται η λέξη. Που έχει τεράστια σημασία πώς γράφεται η κάθε λέξη της γλώσσας. Κι όταν λέμε γλώσσα εννοούμε την μόνη γλώσσα, την ελληνική. Τη μόνη, όλες οι άλλες δεν είναι γλώσσες, είναι διάλεκτοι. Στην ελληνική, τη μόνη γλώσσα, η κάθε λέξη έχει το νόημα της, την αλήθεια της. Η κάθε λέξη μιλάει μόνη της.
Δωσίλογος ή, δοσίλογος; Εκεί έφθασε το πράμα. Να δίνεις το όνομα «Μακεδονία» και να μην είσαι δωσίλογος, αλλά ευεργέτης. Αγωνιστής. Πατριώτης.
Δωσίλογος ήταν ο συνεργάτης του κατακτητή Γερμανού. Έδινε λόγο στον εχθρό. Δωσίλογος. Εφιάλτης. Χίτης. Πήλιος Γούσης.
Φοβερό, ε; Ήθελε το Grexit ο ένας για το καλό της Ελλάδος. Δεν ήθελε το Grexit ο άλλος, πάλι για το καλό της Ελλάδος. Τελικά, ποιος είναι ο σωστός; Διαλέγεις κι παίρνεις. Και οι δύο είναι σωστοί. Κανένας. Ο ένας από τους δύο.
Διαβαστε ακομα: