Το κεφάλι κάτω, η προσοχή στην οθόνη του εργαλείου και ξεκομμένοι εντελώς από τον κόσμο της πραγματικότητας και το αγόρι, και το κορίτσι. Κτηνώδης αδιαφορία για ό,τι συμβαίνει γύρω τους. Μαλακία διαρκείας, ατελείωτο Long-play. Οι γονείς γνωρίζονται χρόνια, τα δύο ανήλικα συναντήθηκαν πρώτη φορά και δεν έχουν την στοιχειώδη κουλτούρα να ανταλλάξουν, νέος και νέα, ούτε μία λέξη μεταξύ τους. Κάτι να πουν, κάτι να ερωτήσουν ο ένας τον άλλον. Τίποτα. Είχαν βολευτεί μια χαρά και χίλιες τρομάρες με το μαραφέτι.
Να πεις ότι ο πιτσιρικάς δεν γούσταρε να δαγκώσει την πιτσιρίκα. Να της ορμήσει σεξουαλικά. Να την στριμώξει, να την μπαλαμουτιάσει. Το ίδιο και η πιτσιρίκα, να σκεπτόταν, να επιθυμούσε να την φλερτάρει το αγόρι και ό,τι άλλο προκύψει. Δεν συνέβη τίποτα, όμως.
Ήμουν παρών στο σκηνικό, που μυρίζει σαπίλα, και θυμήθηκα την κουβέντα του νομπελίστα συγγραφέα Μάριο Βάργκας Λιόσα: “Οι νέοι σήμερα είναι περισσότερο της οθόνης”. Τα παιδιά, δηλαδή, αρκούνται σ’ ό,τι τους δίνει η ηλεκτρονική εικόνα. Τα χέρια δεν δέχονται εντολή να αγκαλιάσουν, ούτε το στόμα να φιλήσει σάρκα καυτή, ζωντανή
Διαβαστε ακομα: