Μ’ αυτούς όμως τους περίεργους Βαλκάνιους, τον ένα τον κρεμανταλά από την Σερβία και τον άλλον τον αλητάμπουρα τον Σλοβένο, τα πράγματα είναι αλλιώς. Βλέπεις τον Γιόκιτς κι είναι ίδιος μ΄ εκείνον τον χοντρούλη της παλιοπαρέας στο Γυμνάσιο. Μα ναι -δεν μπορεί- αυτός είναι. Που όταν παίζαμε μπάσκετ τον είχαμε για «σημαδούρα» μέσα στη ρακέτα και δεν του δίναμε ποτέ τη μπάλα, παρά μόνο περιμέναμε να την πιάσει στο ριμπάουντ και να μας δώσει πάσα. Που παρακαλούσε να τον βάλουμε στα διαλείμματα στο 4 Χ 4 κι όταν είμαστε μονός αριθμός μας κοιτούσε απ’ έξω.
Ναι, αυτός είναι. Τον θυμάμαι καλά. Ήταν ο πιο ατσούμπαλος. Δεν πήδαγε ούτε εφημερίδα, έτρεχε τελευταίος στον αιφνιδιασμό κι έκανε κάτι drive, λες και ήταν μεθυσμένος.
Θυμάμαι και τον άλλον, εκείνον το κωλοπαιδαρά τον ξανθομπάμπουρα, αυτόν ντε το χοντρομάγουλο, που ήταν πιο αργός κι απ’ το ριπλέι, που δεν μπορούσε να μαρκάρει ούτε τον πάγκο. Αλλά που να του πάρεις τη μπάλα. Κι είχε ένα βρωμόχερο… Τους θυμάμαι σαν και τώρα. Που να φανταστείς ότι θα παίζανε στο ΝΒΑ.
Κι όμως. Ο πρώτος ψηφίστηκε δύο συνεχόμενες χρονιές πολυτιμότερος παίχτης και δεν του το δώσανε για τρίτη συνεχόμενη χρονιά γιατί, σου λέει, «για κάτσε ρε φίλε. Τρεις συνεχόμενες το έχουν πάρει μόνο μύθοι: Russell, Chamberlain και Larry Bird. Δεν γίνεται να του το ξαναδώσουμε». Κι αυτός τους έκανε πλάκα και πήρε μόνος του την κούπα με το Denver.
Αμ ο άλλος ο αλητάμπουρας; Πήγε κι έριξε προχθες 73 πόντους στην Ατλάντα. Και τον κυνηγάνε μαζί όλοι οι άλλοι οι βιονικοί και τους ρίχνει κάτω σαν ζαλισμένα κοτόπουλα.
Τούτοι οι δυο οι Γιούγκοι έχουν μαζεμένα πάνω τους όλα τα γονίδια και το ταλέντο της μεγάλης μπασκετικής φυλής του. Με αυτόν τον Γιόκιτς, παρόμοιες πάσες από ψηλό δεν έχουμε ματαδεί. Κατέβασμα της μπάλας σαν το δικό του, από παίχτη 2.11 ποτέ και πουθενά. Αντίληψη του παιχνιδιού και εποπτεία στο γήπεδο, όπως κανένας άλλος. Όσο για το άλλο το αλάνι, τον Λούκα, από την πρώτη φορά που τον είδαμε στα 16 του με τη φανέλα της Ρεάλ, την ίδια που κάποτε φόρεσε ο «Μοτσαρτ» Ντράζεν Πέτροβιτς, καταλάβαμε…..
Οι Αμερικάνοι τραβάνε τα μαλλιά τους. Σ’ ένα δικό τους σπορ, σ’ ένα παιχνίδι υπερανθρώπων, δύο από εμάς τους κάνουν χαζούς.
Είναι δική μας νίκη, που ο Λούκα έγινε ο 3ος παίχτης στην ιστορία του ΝΒΑ που έριξε πάνω από 70 σε ένα παιχνίδι. Και που εκείνο το χοντρό παιδάκι της παλιοπαρέας, εκείνο ντε, που φωνάζαμε «Τζόκερ», έγινε ο πρώτος με +500 πόντους, +250 ριμπάουντ και +150 ασίστ σε μία post season. Κι ας μην του φαινόταν…
Διαβαστε ακομα: