Το επεισόδιο με τον πνιγμό της κυρά Φροσύνης σίγουρα δείχνει την πρακτική του Αλή Πασά, αλλά θα ήταν άδικο να υποστηρίξει κανείς ότι και τον αντιπροσωπεύει. Στο φινάλε, το εν λόγω στόρυ μπορεί να χαρακτηριστεί «προσωπικό» και γι’ αυτό δεν απασχολεί ιδιαίτερα την Ιστορία. Αλλοίμονο. Ο Αλή πασάς μόνον τυχαίο πρόσωπο δεν ήταν.

Ήθελε να γίνει μέλος της Φιλικής Εταιρείας ο Αλή! Να στραφεί, δηλαδή, ενάντια στον σουλτάνο, και σαν αρχηγός των Αλβανών και Ελλήνων οπλαρχηγών να ιδρύσει το Ελληνοβαλκανικό κράτος. Ποιος, όμως, να έχει εμπιστοσύνη σε άτομο με ζωή δίχως μπέσα;

Μπέσα για μπέσα. Όταν ο άλλος δίνει το λόγο του. Κι όταν δυο άτομα δώσουν τα χέρια, αλλάξουν τα αίματα και πουν ”Μπέσα για μπέσα”, εκεί τελειώνουν όλα. Δεν υπάρχει δύναμη να κάνει πίσω ο άλλος. Αλβανική ηθική σε καιρούς όπου οι άνθρωποι ζούσαν σαν τα άγρια θηρία. Η μεγαλύτερη προστασία για να διευκολύνει, να προστατεύσει τις διαπροσωπικές σχέσεις ήταν ο λόγος. Η μπέσα για μπέσα.