Προειδοποιώ. Ούτε υποψία επιτρέπεται, διαβάζοντας το κείμενο, ότι κάνω πλάκα ή βγάζω από το άθρησκο κεφάλι μου όσες αράδες ακολουθήσουν. Παρακαλώ.

Λίγο πολύ όλοι κάτι έχουν ακούσει για τους κυνικούς φιλόσοφους, εκπρόσωπος των οποίων θεωρείται η φίρμα τους, ο πιο γνωστός, ο Διογένης (412- 323). ”Πατέρας” των κυνικών είναι ο Αντισθένης (445-365), μαθητής του Σωκράτη (469-399) και δάσκαλος του Διογένη. Αυτός, λοιπόν, ο Αντισθένης περιφρονούσε την άνεση, κυκλοφορούσε με κουρέλια, γούσταρε τη λιτότητα, την έβγαζε με όσα χρειαζόταν και πρέσβευε πως ο άνθρωπος συναντά την ευτυχία με τη φυσική ζωή. Και έγραφε κανονικά τις κοινωνικές συμβατικότητες, αλλά και τους νόμους της πολιτείας.

Ποιοι νόμοι; Τους έχουν ανάγκη οι πολλοί, οι μετριότητες, όχι οι ξεχωριστοί, οι εκλεκτοί.

Αυτά ως προετοιμασία για την κουβέντα του κυνικού φιλόσοφου Αντισθένη, την οποία ας μου επιτραπεί να την αποδώσω σε ελεύθερη μετάφραση: Τα ψέματα στον έρωτα επιβάλλονται και ηθικά δεν είναι καταδικαστέα από τον Δία, τον κυβερνήτη του παντός. Ιδιαίτερα στην ερωτική σχέση άντρα με γυναίκα τα ψέματα δεν είναι αδίκημα και έχουν την ευλογία του Θεού των Θεών, του γαμιά, του σεξομανούς Δία.