Τέτοιες μέρες χρονιάρες τα παίρνει στο κρανίο ο δικός μου. Τέσσερις δεκαετίες τον ξέρω και κάθε χρόνο τέτοια εποχή του ‘ρχεται μια από τα ίδια. Τα ‘χει μ’ όλον τον κόσμο. Όλοι του φταίνε. Κολλημένος στην τρέλα του. Δηλαδή; Λέει ότι θα μας βγει σε καλό αν πλακωθούμε μεταξύ μας. Φοβερά πράγματα.
Οι Έλληνες, λέει και το λέει με στόμα στραβό, 60 χρόνια μετά τον εμφύλιο πόλεμο την έβγαλαν μια χαρά. Στα εύκολα. Με τα ψέματα. Και τέτοιες μέρες έμαθαν τα ρεβεγιόν, τα μπουζούκια, τις δεξιώσεις. Ήταν αυτό σωστό και τίμιο;
Ρωτάς, γιατί. Επειδή είναι λαός της πλάκας. Ασόβαρος λαός. Γραφικός. Τον είχαν ξεκινήσει για προπόνηση τον αδελφοκτόνο πόλεμο πριν κτυπήσουνε τον ξένο, τον εχθρό. Να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους. Είδαν, όμως, ότι δεν είναι πολεμικός λαός, ότι δεν μπορούν να το παίξουν στρατιωτική δύναμη.
Πόλεμος σημαίνει σε ξεκοιλιάζω. Σε τελειώνω. Αυτά δεν τα ξέρει ο Έλληνας. Μόνο βαβούρα, χαβαλέ, τζερτζελέ ξέρει. Και αυτοπαραμυθιάζεται με τα Δεκεμβριανά, τα Ιουλιανά, τα Απριλιανά. Ψιλοπράματα. Τίποτα το συνταρακτικό. Σα να μη έγιναν όλα αυτά τα δήθεν ιστορικά γεγονότα που επηρέασαν την πορεία του τρόλεϋ. Στο ίδιο σημείο βρίσκεται η Ελλάδα. Στο σημείον Τίποτα.
Καλή χρονιά, ρε. Να ‘σαστε καλά, ο Θεός να δώσει. Έχετε και παράπονο, όταν πάνω από δεκαετίες τώρα τη βγάλατε παραδεισένια.
Διαβαστε ακομα: