Πως λέμε παικταράς. Τραγουδισταράς. Ηθοποιάρα. Έτσι και ο Φραγκίσκος της Ασίζης, μεγάλος άγιος του καθολικισμού είναι, όχι κάποιος από το σωρό. Αγιάρα ο χριστιανός. Ένα πλουσιόπαιδο με το όνομα Τζιοβάνι ντε Μπερναντόνε, έγινε Φραγκίσκος και πήρε το θρησκευτικό του ψευδώνυμο. Το ίδιο κάνουν καλλιτέχνες και σώουμεν.
Ο Φραγκίσκος γεννήθηκε 26 Σεπτεμβρίου 1182 στην ιταλική πόλη Ασίζη. Δεν έκανε σώου, δεν παρίστανε τον θεοσεβούμενο, απλά ήταν φουλ πανσιόν βαρεμένος. Δικαίωμα κάθε ανθρώπου να ‘ναι πιστός σε όποια θρησκεία, το έργο γίνεται νοσηρό όταν ο σαλταρισμένος προσπαθεί να πείσει κι άλλους να συμπεριφέρονται όπως ο ίδιος.
«Αδέλφια μου, αλήτες πουλιά…» τραγουδούσε ο Τόλης Βοσκόπουλος. Δεν απευθύνεται σε κάποιον, σε κάποιους, τραγούδι είναι. Ο Φραγκίσκος, όμως, ανάμεσα σ’ άλλα τρελά απευθυνόταν και στα σπουργίτια. «Μικρά μου αδέλφια πουλιά…» έλεγε και τα προέτρεπε να ευγνωμονούν τον Θεό. Να τον δοξάζουν διότι τους έδωσε φτερά και τα βουνά για καταφύγιο. Ναι, συνομιλούσε με τα σπουργιτάκια, έτσι ισχυριζότανε ο Φράγκυ.
Επόμενο ήταν να τον διώξει ο έχων σώας τας φρένας έμπορος πατέρας του, και να τον αποκληρώσει. Τι νόημα είχε να θεωρεί γιο κάποιον που έλεγε του κόσμου τις ανοησίες και σκορπούσε τα λεφτά του στους φτωχούς. Που ζητούσε από τους πλούσιους να πουλήσουν την περιουσία τους και να την μοιράσουν στους φτωχούς. Αυτό κι αν ήταν παρανοϊκό.
Ποιοι θα αγοράσουν τα πλούτη και τις επιχειρήσεις των πλουσίων, αν αυτοί τις πουλήσουν; Ασφαλώς κάποιοι άλλοι πλούσιοι. Άρα, η ισχύς της πλουτοκρατίας θα γίνει ακόμα μεγαλύτερη. Και τι θα κερδίζουν οι πλούσιοι αν χαρίσουν το βιός τους στους φτωχούς; Τη φτώχεια τους, λέει ο Φραγκίσκος της Ασίζης. Την ευτυχία τους, δηλαδή.
Ναι, η φτώχεια, δίδασκε ο σαλταρισμένος Φραγκίσκος, είναι ανώτερη του πλούτου. Το περίεργο, δηλαδή το απατεωνίστικο ήταν να κάνει άγιο τον Φραγκίσκο δύο χρόνια μετά το θάνατό του, το 1228, το κάθαρμα ο Πάπας Ινοκέντιος. Ο αρχιερέας των καθολικών, ο συσωρευτής με τη σέσουλα του χρήματος.
Απάτη, βέβαια, και υποκρισία του κερατά της θρησκείας η οποία δεν καταφέρνει κανέναν πλούσιο να γίνει φτωχός, ενώ αγιοποιεί τον κάθε κουνημένο Φραγκίσκο επειδή είναι υπέρ της… φτώχειας.
Επόμενο να τον κοροϊδεύουν απ’ όπου περνούσε ο Φραγκίσκος για όσα εξωφρενικά σαλιάριζε. Να περιφρονούν οι άνθρωποι τα χρήματα, να είναι στοργικοί στους λεπρούς, κάτι τέτοια παλαβά. Μόνον δώδεκα άτομα, λέγεται, κατάφερε να πείσει να τον ακολουθήσουν. Μ’ αυτούς τους 12 ίδρυσε το τάγμα των Φραγκισκανών. Κυκλοφορούσαν με χιτώνα κι ένα σχοινί δεμένο στη μέση, όπως ο αρχηγός τους ο Φραγκίσκος, ο οποίος προηγουμένως για τρία χρόνια ήταν ασκητής. Σφύριξε λήξη στον ασκητισμό όταν στο κορμί του είδε τα ”στίγματα”, τα τραύματα του Εσταυρωμένου Ιησού Χριστού.
Ως ταγματάρχης, ως αρχηγός του τάγματος ο Φραγκίσκος άρχισε τις περιοδείες, σε Γαλλία, Ισπανία, Παλαιστίνη, Αίγυπτο. Πήγαινε να συναντήσει και σπουργίτια, να τα συμβουλεύσει να κάνουν το σταυρό τους, την προσευχή τους και, κυρίως αυτό, να νηστεύουν τις άγιες ημέρες.
Διαβαστε ακομα: