Τις σκέψεις αυτές είχα την ευκαιρία να κάνω βλέποντας το απόγευμα της Κυριακής τον ΙΣΠΑΝΟ! Carlos Sainz (φώτο) στην πρώτη θέση του πόντιουμ των νικητών στο Grand Prix της Σιγκαπούρης. Να στέκεται ΑΔΙΑΦΟΡΟΣ στην ανάκρουση του εθνικού του ύμνου αλλά να ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ το Fratelli d’ Italia και σαν μαέστρος να διευθύνει με μπαγκέτα αόρατη τους μηχανικούς και τους τεχνικούς της ομάδας του που ξελαρυγγιάζονταν εκστασιασμένοι την ώρα που τραγουδούσαν τον εθνικό ύμνο της Ιταλίας.
Άλλο πάλι και τούτο. Ή μήπως και όχι; Ο ΓΕΡΜΑΝΟΣ Sebastian Fettel, 4 φορές παγκόσμιος πρωταθλητής με την Red Bull, όταν πήρε μεταγραφή στην Ferrari έφαγε κι αυτός την ένεση τη βραστερή, από εκείνες τις παλιές, τις γυάλινες, με τη μεγάλη τη βελόνα. Και σαν να μην είχε πάρει ποτέ του νίκη και πρώτη θέση στη ζωή του, έλεγε ότι στην Ιταλία είσαι μόνο Ferrari. Δεν γίνεται να είσαι τίποτε άλλο.
Μιλάμε για αφιόνι. Αρρώστια. Που εμείς, εδώ, δεν το καταλαβαίνουμε. Για εμάς, δηλαδή, τα κόκκινα super cars σημαίνουν από τίποτα έως, το πολύ, ένδειξη ξιπασιάς όσων νεόπλουτων αγόρασαν ένα μοντέλο (συνήθως μεταχειρισμένο) τα χρόνια των παχέων αγελάδων για να το μοστράρουν στο Κολωνάκι που το άραζαν τα πρωινά του Σαββάτου έξω από το Da Capo.
Για τους φρατέλους μας, όμως, είναι κάτι διαφορετικό, πολύ παραπάνω, σχεδόν ιερό. Είναι ταυτοτικό τους στοιχείο. Τα πρώτα τρία και κύρια μεγέθη στη λαϊκή κουλτούρα της ιταλικής κοινωνίας είναι η όπερα, η Ferrari και το ποδόσφαιρο. Με αυτή τη σειρά. Και άλλη καμία. Και αυτό δεν είναι από τη δική μου γκλάβα. Ρωτήστε τους ίδιους να σας πούνε.
Και για την όπερα, βέβαια, δεν γεννάται θέμα. Γέννημα δικό τους είναι. Ο Verdi στέκεται πιο ψηλά και από τον Πάπα. Οι Μεγάλοι Τενόροι του 20ου αιώνα είναι εικονίσματα. Φέρουν φωτοστέφανα Αγίων. Την δε Κάλας την λάτρευαν. Την προσφωνούσαν Diva. Και το εννοούσαν. «Πείτε μας, θεά… ». «Πως είσαστε, θεά… ». Δεν διανοούνταν να της απευθύνουν αλλιώς το λόγο. Ο Τζεφιρέλι «ένιωθε ευλογημένος που τον άγγιξε η σκιά Της». (Αλήθεια, άραγε, είναι ποτέ δυνατόν να συνέβαινε κάτι αντίστοιχο στην γενέτειρα της;).
Και για το ποδόσφαιρο τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Τέσσερα Παγκόσμια Κύπελλα, δύο Εθνών Ευρώπης, 11 Πρωταθλητριών και πάει λέγοντας. Αλλά μία μάρκα αυτοκινήτων πιο πάνω από τη μπάλα;
Πως εξηγείται αυτό; Δεν μπορούμε να το καταλάβουμε. Δεν έχουμε αντίστοιχο. Για τους Ιταλούς, όμως, η Scuderia Ferrari δεν είναι μία μάρκα αυτοκινήτων. Είναι ζώσα πολιτιστική τους κληρονομιά. Η σημαία της είναι εθνικό σύμβολο. Οι αναρίθμητες της νίκες στο Le Mans, στο Mille Miglia, οι εκατοντάδες καρό σημαίες στην Imola, την Monza και τις πίστες του κόσμου όλου είναι ταυτόσημες με την εθνική τους υπερηφάνεια.
Όσο για τα αυτοκίνητα παραγωγής, πάντα σχεδιασμένα από την Carrozzeria Pininfarina, αυτά δεν λογίζονται για τετράτροχα, ή έστω, ακριβά μέσα μεταφοράς, αλλά για έργα τέχνης και εικαστικά δρώμενα. Και για το λαό που γέννησε τον Michelangelo, η Τέχνη και η Αισθητική παραμένουν αξίες αξεπέραστες….
Διαβαστε ακομα:
ΦΤΩΧΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΑΟΣ, ΥΠΟΠΤΟΣ Ο … ΑΣΤΟΣ