Ό,τι γεννιέται, πεθαίνει. Ε, ο άνθρωπος, το τέλειον ον, το ανώτερο πλάσμα της δημιουργίας, ούτε αυτή την αλήθεια του νηπιαγωγείου δεν έχει εμπεδώσει. Πως πεθαίνει ό,τι γεννιέται. Ναι, δεν έχει συμβιβαστεί το δίποδο, δεν έχει αληθινά εννοήσει την απλούστερη των αληθειών.
Μιλάμε για Αλήθειες, κύριε μαλάκα. Δεν μιλάμε για απόψεις, για ιδεολογίες, κοσμοθεωρίες, θρησκείες, όλες αυτές τις μαλακίες που πασάρονται , συνήθως χωρίς να λαμβάνονται υπ’ όψιν οι Αλήθειες.
Μια Αλήθεια είναι πως το κάθε τι έχει την ηλικία του. Η πεταλούδα μιας ημέρας ζωής, το τζιτζίκι ένα καλοκαίρι, ο άνθρωπος 70 – 80 χρόνια. Τέλος. Ακόμα και ο ήλιος, Ο θεός ήλιος έχει χρονολογία λήξης. Κάποτε θα σταματήσει να δίνει ζωή. Τελειωμένο κι αυτό. Επιστημονικά.
Ποιος σού δίνει ζωή; Ο Ήλιος. Χωρίς αυτόν δεν υπάρχεις, ούτε εσύ, ούτε ένα αγριολούλουδο. Ούτε φύκι στο βράχο. Κι αν ανεβάσει ο θεός λίγο το volume, το πάει στους 60, στους 65 βαθμούς, έχεις τελειώσει.
Πρώτα νοιώθω τη θαλπωρή από το φως των αχτίνων του θεού. Πρώτα αυτό και μετά όλα τα άλλα. Οι αράδες με αφορμή ότι σήμερα 21 Ιουνίου ο ήλιος βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο του ουρανού, στο βόρειο ημισφαίριο. Είναι η ημέρα του λεγόμενου ”θερινού ηλιοστασίου”, η οποία γιορταζόταν πριν ακόμα βρεθούν όσοι λαοί φρενάρησαν και οριστικά εγκαταστάθηκαν στην Ευρώπη.
Ένα χρόνο χρειάζεται η γη να πάρει μια στροφή ολόκληρη γύρω από τον ήλιο. Όταν από την αρχαιότητα το πρωτοπήραν πρέφα πλάκωσαν τα πανηγύρια για τον φωτοδότη και ζωοδότη Ήλιο. Με την κυκλική τροχιά του ο πλανήτης μας συναντά τις τέσσερις εποχές του έτους. Κι αυτές τις ορίζουν συγκεκριμένες ημέρες… Στις 20-21 Μαρτίου (εαρινή ισημερία), στις 20-21 Ιουνίου (θερινό ηλιοστάσιο), όταν ο ήλιος βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο του ουρανού, στις 22-23 Σεπτεμβρίου (φθινοπωρινή ισημερία) και στις 21-22 Δεκεμβρίου (χειμερινό ηλιοστάσιο). Οι ημερομηνίες ισχύουν για το Βόρειο Ημισφαίριο και οι αντίστροφες για το Νότιο.
Διαβαστε ακομα: