Το κείμενο γράφτηκε το 1924. Πρώτα το κείμενο και μετά δύο λόγια για τον υπογράφοντα:
Και αφού πάρουμε, λοιπόν, την απόφαση για τη χρεοκοπία της Μεγάλης Ιδέας, να στρωθούμε αίφνης στη δουλειά. Να υψώσουμε το σύμβολον της νέας σταυροφορίας μας: μία πελωρία σκούπα, και μ’ αυτήν να βαδίσουμε προς τα νέα ιδανικά!
Αντί μπαστούνι στο δρόμο, να βγη νέα μόδα, να γενικευθή: το σκουπόξυλο. Να ομώσωμεν πίστιν εις το σάρωθρον. Μια σκούπα να κυματίζη παντού ως εθνική σημαία μας. Να γίνη η σκούπα έμβλημα μιας νέας επαναστάσεως, όπως εις το ’21 το λάβαρον.
Να γίνη η σκούπα έμβλημα μιας νέας θρησκείας, όπως ο σταυρός. Να γίνη η σκούπα όπλον μιας πανστρατιάς, όπως το μάνλιχερ. Η σκούπα να εμπνεύσει τους νέους Τυρταίους να γράψουν θούρια. Και να εξορμήσουμε με τη σκούπα ακάθεκτοι.
Ιδού εις το μέλλον το ελληνικόν ζήτημαν ολόκληρον. Να νικήσουμε στα σίγουρα με τη σκούπα και τον Τούρκο και το Βούλγαρο, αλλά προ παντός τον Νεοέλληνα. Να τον κάμουμε με την Ευρώπη πραγματικόν σύμμαχον. Η σκούπα να μας γίνη εθνόσημον. Με την σκούπαν να διαγράψωμεν τους νέους μας προορισμούς. Η δημοκρατία να χαράξη στις επίσημες σφραγίδες της : «Ισχύς μου η σκούπα του λαού».
ΣΧΟΛΙΟ αποδυτηριάκια. Αν ξαναδιαβάσεις τις αράδες θα πλησιάσεις περισσότερο στην Ελλάδα εκείνης της εποχής, δύο χρόνια μετά την Μικρασιατική Καταστροφή. Το κείμενο υπογράφει ο Κώστας Αθάνατος. Πρόκειται για λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Κωνσταντίνου Καραμούζη, γεννημένου το 1896 στην Καλαμάτα. Ήταν και δημοσιογράφος, μάλιστα πολεμικός ανταποκριτής ο Καραμούζης και από τα πολλά βιβλία του ξεχωρίζει το «Περπατώντας η Δόξα», αναφερόμενο στους πολέμους των Ελλήνων, στην πολεμική αρετή των Ελλήνων, όχι των νεοελλήνων.
Διαβαστε ακομα: