Σκέφτηκα για μια στιγμή μονάχα… Δεν άντεχα για περισσότερο, έστω για μιάμισυ στιγμή… Ότι ήμουνα χελώνα στο δάσος, κάπου στο βουνό πριν την πυρκαγιά. Πρώτα το ερπετό ένοιωσε τον κίνδυνο. Βέβαια, ζώο είναι και έχει αυτή την ικανότητα. Και μετά βλέπει με τα μάτια να πλησιάζει η απειλή…
Καίγεται ο τόπος ολόγυρα και η καϋμένη η χελωνίτσα περιμένει το τέλος… Ποιο τέλος; Το βασανιστικό. Το μαρτυρικό. Να το βάλει στα πόδια; Ποια πόδια; Καταδικασμένη είναι απ’ όπου να προσπαθήσει να ξεφύφει…
Μια στιγμή; Ούτε μισή στιγμή δεν κράτησε η σκέψη, επιτόπου την έδιωξα από μέσα μου. Να έρχεται φουλαριστός και καυτός ο πούστης ο θάνατος κι εγώ γεννήθηκα ανήμπορος και να τον αντιπαλαίψω.
Μόνο οι χελωνίτσες; Και τα τρεχαντήρια του δάσους εγκλωβίσστηκαν στις πυρκαγιές. Τα ελαφάκια.
Άγριο πράμα η φωτιά. Δεν πολεμιέται όταν πάρει δρόμο μέσα στο φαράγγι, μάλιστα αν την αβαντάρει ο ξάδελφος της, ο αγέρας, στις μανιασμένες του. Δεν σ’ αφήνει να τραβήξεις ούτε φωτογράφια, Ποια αεροπλάνα και ελικόπετρα, όσο νερό και να κατουρήσουν.
Διαβαστε ακομα: