Δύσκολο να περιγράψεις τον Ηλία Μπαζίνα. Χρειάζεσαι τις κατάλληλες λέξεις, οι οποίες όμως και οι πιο εκλεκτές, οι πιο ακριβές σήμερα έχουν παραχρησιμοποιηθεί . Να πεις «Φαινόμενο» τον Μπαζίνα, «Σπάνιο» άτομο, «Χαρισματικό», «Μέγιστο», «Ύψιστο», όλα αυτά χάνουν την αξία τους όταν έχουν φορεθεί και σ’ ανθρώπους οι οποίοι δεν ήταν μοναδικοί όσο αυτός.
Ξαφνιάζει το ενδιαφέρον όποτε αναφέρομαι στον μακράν σπουδαιότερο γραφιά του «ΦΙΛΑΘΛΟΥ». Στον Μπαζίνα.
Πριν χρόνια πολλά, και με αφορμή τη γνωριμία μου με τον Ηλία, είχα γράψει: Κάποια στιγμή, πέντε, δέκα τεράστια μυαλά της γης πρέπει να συγκεντρωθούν και να μελετήσουν τον αιώνιο άνθρωπο έτσι όπως αυτός ακριβώς εκδηλώνεται πνευματικά, για παράδειγμα, από τον συγκεκριμένο Μπαζίνα.
Πώς, δηλαδή, είναι δυνατόν ένα άτομο, ο συγκεκριμένος Μπαζίνας, να κουβαλά μνήμες από πεπερασμένους αιώνες. Να έχει το μεταφυσικό προσόν π.χ. να «ακούει» συζητήσεις Ινδιάνων μέσα στη σκηνή τους, πριν πεντακόσια χρόνια. Να «περιγράφει» άγνωστες λεπτομέρειες από μάχες που σημάδεψαν την Ιστορία. Να ”επαναλαμβάνει” λόγια του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου πριν πέσει η Κωνσταντινούπολη, λες και ήταν παρών με το μαγνητόφωνο στο χέρι. Να βάζει στο στόμα του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ ατάκες που «είπε» ο μέγας μουσικός.
Ένα, το πολύ διόμιδυ λεπτά χρειαζόταν ο Ηλίας να σκιτσάρει, και πάνω σε χαρτοπετσέτα, π.χ. το σκηνικό μέσα σε σκηνή ινδιάνικη, με τον ίδιον παρόντα σε παρέα γερόντων Τσερόκι. Ένα επεισόδιο στο Χάνι της Γαβριάς, με την αιματοβαμμένη χατζάρα του Δυσσέα Ανδρούτσου.
Ο Μπαζίνας είχε το χάρισμα να δίνεται ολοκληρωτικά, προκειμένου να γνωρίζει όσο πιο βαθειά γίνεται ό,τι τον ενδιέφερε. Και το ενδιαφέρον του ήταν μόνιμα σε πολλά Στην κλασική μουσική και στην Αθήνα και την Ρώμη της κλασικής αρχαιότητας. Στον αθλητισμό και τα όπλα. Στα ζώα και στη Μάνη. Έφυγε ο Μπαζίνας στις 22 Αυγούστου το 2013. Χάθηκαν όλα αυτά, ό,τι γεννούσε η σκέψη του. Τι να κάνει όπου πήγε, αν τα πήρε μαζί του.
Διαβαστε ακομα: