Ήμουν τυχερός. Έπεσα στην περίπτωση. Όταν φθάσαμε στα 2.700 μέτρα, στο πιο υψηλό βουνό της Βουλγαρίας, τη Ρίλα, συναντήσαμε τους πιστούς της ηλιολατρείας. Κάπου 300 άτομα, όλοι λευκοντυμένοι στην τελετουργική τους λατρεία, όπως κάθε χρόνο ημέρα δεκαπενταύγουστο.
Έχω ξαναγράψει για τον Βούλγαρο δάσκαλο Πέτερ Ντάνωφ (1864 – 1944) του λεγόμενου ”εσωτερικού χριστιανισμού”, όμως δεν θυμάμαι πότε ακριβώς και τι έχω αναφέρει. Οι οπαδοί του, της ”Λευκής Αδελφότητας”, είναι χριστιανοί αλλά δεν είχαν ποτέ πρόβλημα επί κομουνιστικού καθεστώτος, διότι για να δοξάσουν τον Ήλιο δεν είχαν την ανάγκη να πηγαίνουν στις εκκλησίες, πράγμα που απαγορευόταν, μέχρι το 1989. Μαζεύονται συνήθως στα δάση, εγώ τους έχω δει σ’ εκείνο ακριβώς πίσω από την ρωσική πρεσβεία στη Σόφια.
Ο πιστός κάθε μέρα πριν ανατείλει ο βασιλιάς περιμένει την εμφάνισή του, του ήλιου. Λένε ότι είναι αίρεση. Δεν θα μαλώσουμε γι’ αυτό, και στο φινάλε δεν θα παίξουμε με τις λέξεις. Να σου πω τι είδα στη Ρίλα. Μετά από 25 λεπτά με το lift φτάνεις από τα 1.600 μ. στα 2.100 μ. Από εκεί συνεχίζεις με τα πόδια την ανάβαση, μέχρι το “Θέατρο”, ένα “σημείο” στα 2.600 μ., όπου πραγματοποιείται η τελετή της αδελφότητας, ένα συνεχές περπάτημα “κυκλικό” και τα χέρια ανοιγοκλείνοντας τα στο στήθος, με τη συνοδεία μουσικής χαμηλών τόνων.
Η Ρίλα έχει 7 λίμνες. Το “Θέατρο” είναι ανάμεσα στα ‘’Δίδυμα’’ (δύο λίμνες ομοίου σχήματος που συγκοινωνούν) και το “Νεφρό”. Ακόμα πιο υψηλά, σ’ άλλο επίπεδο, είναι η λίμνη “Δάκρυ”, πιο πέρα το “Μάτι”, ονομασίες από το σχήμα οργάνων του ανθρώπινου σώματος.
Ο Ντάνωφ (δεν προφέρεται ακριβώς Ντάνωφ, ούτε Ντένωφ, ούτε Ντίνωφ) είπε ότι στο “Δάκρυ”, εκεί ακριβώς μιλάς με τον Θεό. Κι εκεί είναι η τρύπα από την οποία φεύγει η ψυχή σου όταν πεθαίνεις, όπως κι όταν επανέρχεσαι απ’ την άλλη ζωή.
Σα σήμερα κάθε δεκαπενταύγουστο χιλιάδες Βούλγαροι στη Ρίλα, της οποίας η πιο υψηλή κορυφή της ξεπερνά τα 2.950 μέτρα, για την ακρίβεια μόλις λίγα μόλις μέτρα λιγώτερο από τον Όλυμπο.
Διαβαστε ακομα: