Αν ζούσαν σήμερα οι μνηστήρες της Πηνελόπης, έστω το πνεύμα τους δεν θα υπήρχε ούτε ένας πρόσφυγας στην Ελλάδα. Σε αντίθεση με τους Έλληνες που είχαν δεχθεί με ενθουσιασμό τον θεσμό της φιλοξενίας και τον υπηρέτησαν πιστά, οι μνηστήρες αντιτάχθηκαν σ’ αυτόν και τον πολέμησαν με αγριότητα. Το επισημαίνει ο Όμηρος στη ραψωδία (μτφρ.375-383), όταν ο Τηλέμαχος οδηγεί, υπό την προστασία του, στο παλάτι δύο ξένους:
Κι έτσι ένας νιος (μνηστήρας) απότομος το λόγο πήρε κι είπε.
Τηλέμαχε, ο πιο άτυχος στους ξένους είσαι απ’ όλους.
Ένας, μα που τον διάλεξαν αυτόν το γυρολόγο, (τον Οδυσσέα)
που τρώει και πίνει αχόρταγα κι από δουλειά δεν ξέρει
μήτ’ είναι άξιος για πόλεμο, έτσι της γης γομάρι.
Κι ο άλλος (Θεοκλύμενος) που σηκώθηκε να κάμει τον προφήτη.
Μον’ άκου εμένα να σου πω και πιο όφελος σου θα ’ναι.
Τους ξένους σε πολύκαρμο καράβι να τους βάλεις
και στείλε τους στους Σικελούς, την τύχη σου να κάμεις.
Χρυσαυγίτης και ο κύκλωπας Πολύφημος. Να γιατί όταν βλέπει τον Οδυσσέα και τους συντρόφους του μέσα στη σπηλιά του, τους ρωτά:
Ποιοι είστε, ορέ ξένοι, κι από πού στης θάλασσας τους δρόμους
γυρνάτε; Μήνα για δουλειές ή πάτε έτσι στην τύχη,
όπως οι κλέφτες που γυρνούν στα πέλαγα και φέρνουν
στους ξένους τόπους συμφορές και τη ζωή τους παίζουν;
Έτσι έβλεπαν τους ξένους οι άνθρωποι σαν τον Κύκλωπα ή τον Αντιφάτη, τον αρχηγό των Λαιστρυγόνων. Από την άλλη, σε μερικές εποχές οι Έλληνες προσέφεραν φιλοξενία μόνο στους Έλληνες, γεγονός που επιβεβαιώνει και ο καβγάς ανάμεσα στον Σκύθη Ανάχαρση και τον Σόλωνα, όταν ο δεύτερος αρνήθηκε να φιλοξενήσει τον πρώτον στην Αθήνα επειδή δεν ήταν Έλληνας. Όταν, όμως ο Ανάχαρσης απέδειξε ότι η μητέρα του ήταν Ελληνίδα, ε, τότε ο Σόλων υποχώρησε.
Διαβαστε ακομα: