… Πραγματικά δεν ξέρω αν θα υπάρξει «του χρόνου». Κάποτε φτάνει μια στιγμή που λες «Αρκεί, βαρέθηκα! Έχει κι άλλα ενδιαφέροντα η ζωή. Με το γαμημένο κουμάρι θα ασχολούμαι μέχρι να πεθάνω;». Κανείς δεν ξέρει, όμως.
Μπορεί να εξαφανιστώ δια παντός σε καμιά χασισοφυτεία και να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου προσπαθώντας να θυμηθώ το όνομά μου, αλλά μπορεί και να διαπιστώσω ότι το κουμάρι είναι ακόμα μεγαλύτερη καύλα από το τσιγάρο και του χρόνου να χρειάζομαι δύο σελίδες του «ΦΙΛΑΘΛΟΥ» για να χωρέσουν οι μαλακίες μου. Πραγματικά δεν ξέρω και δεν το σκέφτομαι.
Πάντα ήμουνα ασταθής και άστατος από την μήτρα της μάνας μου. Την μία δεν κουνιόμουνα ως έμβρυο, σε σημείο που η κυρία Έλλη είχε πιστέψει ότι θα με «σπούρτιζε» θνησιγενή, ενώ την άλλη τα νεφρά της άλλαζαν θέση με το συκώτι της, από το χαβαλέ…
Διαβαστε ακομα: