Η καταδίκη του ένοχου ήταν να γίνει σφάγιο μιας τίγρης. Αυτό του άξιζε. Όχι μόνο να πεθάνει, αλλά και να ζήσει ζωντανός τον τρόμο πριν καταλήξει στο στομάχι του ανίκητου θηρίου της ζούγκλας. Τον δένανε τον φουκαρά σ’ ένα δένδρο όρθιο και τον άφηναν απροστάτευτο. Η τίγρης ποτέ δεν ορμαγε επάνω στο στημένο θύμα, ακόμα κι αν είχε να φάει μέρες. Πρώτα έκανε τρεις- τέσσερις γύρω γύρω από τον δεμένο καταδικασμένο και μετά άρχιζε τις δαγκωματιές.
Και να μην είναι δεμένος κανείς δεν έχει καμιά τύχη αν βρεθεί μόνος και άοπλος απέναντι σε τίγρη ή λιοντάρι.
Το ίδιο και ο άνθρωπος, έτσι σκατά που τα έχει κάνει στο σπίτι του. Τι είναι η γη, ρε; Το σπίτι, η γειτονιά του ανθρώπου. Ο τόπος που ζει. Που γεννιέται και μεγαλώνει μέχρι να ψοφήσει. Ο καύσωνας, λέει, και οι υψηλές θερμοκρασίες δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια… προειδοποίηση. Ποτέ το σώμα δεν αρρωσταίνει χωρίς να σ’ ενημερώσει. Πάντα το σώμα στέλνει τα απαραίτητα ”μηνύματα”, ώστε ο άνθρωπος να πάρει τα μέτρα του. Να προλάβει το κακό.
Χαμένη υπόθεση. Ο πλανήτης υποφέρει από τον πούστη. Τον άνθρωπο, ποιον άλλον! Αυτές οι υψηλές θερμοκρασίες είναι το ύστατο καμπανάκι στον άνθρωπο. Σταμάτα, μαλάκα!!! Στάματα να με σακατεύεις!!! Μάθε να ζεις όπως τα πουλιά και τα ψάρια, τα ερπετά και σκουλήκια χωρίς να με φθείρουν, να μου ζαλίζουν τον έρωτα.
Καταδικασμένος είναι ο άνθρωπος. Καταδικασμένοι και οι θεοί του. Τίποτα δεν τους σώζει. Δεμένος σε πάσαλο, λυτός για τσάρκα, θα πάρει μαζί του και τον πλανήτη. Μαζί και τα πυρηνικά στις καβάτζες του. Έχει αδυναμία να αντιδράσει. Ανίκανος να σταματήσει τη μοίρα του.
Διαβαστε ακομα: