Κουβέντα που λέει πολλά, πάρα πολλά ανάμεσα σε δύο εξηντάρηδες.
– Ρε, Τάσο, είμαστε πολύ τυχεροί εμείς.
«Τι εννοείς, Γιώργο;»
– Ευτυχώς γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε σε δεκαετίες χωρίς τα ηλεκτρονικά γκάτζετ. Αυτό εννοώ.
«Συμφωνώ…»
– Για σκέψου, ρε, Τάσο, από το πρωί μέχρι το βράδυ να κυκλοφορούσαμε μ’ ένα μαλακιστήρι στο χέρι, ένα κινητό εργαλείο, όπως βλέπουμε στα σημερινά παιδιά…
”Το γλυτώσαμε αυτό! Πράγματι, ήμασταν τυχεροί…”.
– Σου λέω, ρε, Τάσο, ότι ζαλίζομαι και μόνο να φανταστώ τον εαυτό μου να μην έχω μάτια γύρω μου, να μην σκέπτομαι τίποτα άλλο σαν πιτσιρικάς, παρά μόνο να υπάρχω γι’ αυτό το μαραφέτι, το άιφον, το άιπαντ, αυτά τα ξεμυαλιστήρια.
Διαβαστε ακομα: