Στην πραγματικότητα και η μια και ο άλλος την ίδια “αμαρτία” διέπραξαν. Περίμεναν τη θεία χάρη. Μετράει, όμως, το πως διατυπώνει κανείς την επίκληση στον ουρανό.
Ένας πυροσβέστης, μάχιμος και στον αγώνα εναντίον της φωτιάς, δηλαδή της κόλασης, είχε γράψει: “Πιστεύω ότι ο Θεός μας ξέχασε, η κατάσταση είναι υπεράνω των δυνάμεών μας…”. Τι είναι αυτό! Πολύ απλά, μια έκφραση ανθρώπινη, μια εκδήλωση ανθρώπινη που έτσι κι αλλοιώς βάζει στο παιχνίδι τον παντοδύναμο.
Πως το γνωρίζει ο πυροσβέστης ότι ο Θεός τον εγκατέλειψε; Δεν το ξέρει. Ούτε και πρόκειται να το μάθει ποτέ. Πως το ξέρει ο πυροσβέστης, αν ο Θεός έβαλε τη φωτιά για να τιμωρήσει τους ανθρώπους. Το λένε ”η μήνις του Θεού”. Θεομηνία. Όταν θυμώνει, τα παίρνει στο κρανίο ο Ύψιστος. Δεν ήταν άθρησκοι, ήταν περισσότερο θεούσες τα παλιά τα χρόνια και κάτι ήξεραν όταν έλεγαν πως τους τιμωρεί ο Θεός. Όταν σκοτώνονται ανθρωπάκια σε φωτιά, σε επιδημία, σε σεισμό,
Συμπέρασμα. Καταδικασμένος ο άνθρωπος να μη σταματήσει να μπερδεύει τα γήινα με τα μεταφυσικά.
Διαβαστε ακομα: