Πήγα και Πάρο. Και αισθάνθηκα πολύ ωραία. Κόσμος, Έλληνες και ξένοι, περισσότεροι από ποτέ. Από κάθε προηγούμενο καλοκαίρι. Υπάρχει κάτι πιο ευχάριστο; Κόσμος με κουλτούρα θερινού τουρισμού άξια παρατηρήσεως. Όχι ακρότητες, όχι γελοιότητες. Και στις παραλίες και στις νυχτερινές εξορμήσεις δεν κατέγραψα μαλακίες στην Πάρο.
Παράλειψη αν δεν επισκεφθείς τις Λεύκες, την παληά πρωτεύσουσα του νησιού. Το περπατάς αυτό το ορεινό χωριό, τοποθετημένο αμφιθεατρικά που χαρίζει γαλήνη στην ψυχή και θέα στο μάτι, και αισθάνεσαι να ταξιδεύεις στο τωρινό απώτατο παρελθόν. Ναι, υπάρχουν γωνιές, ειδικά στα νησιά μας που ο χρόνος πέρασε άχρονος. Είσαι στο σήμερα συνάμα και στο προχθές.
Πάτησαν την Ελλάδα Ρωμαίοι, Φράγκοι και Ενετοί. Και οθωμανοί. Για άλλο λόγο είχαν μπουκάρει και τελικά έφυγαν με “Ελλάδα”. Πήραν, εκτός από τους Τούρκους, τους ανίκανους να αρπάξουν οτιδήποτε ελληνικό, όλοι οι άλλοι κατακτητές πήραν “Ελλάδα”. Μέτρο, αισθητική, ποίηση, φιλοσοφία. Αυτό είναι το φως της Ελλάδος.
Διαβαστε ακομα: