Οι Έλληνες δεν ξέρουν να κάνουν σινεμά. Τα ακούω βερεσέ όλα αυτά για τους ταλαντούχους σκηνοθέτες που φτιάχνουν ταινίες άξιες για βραβεία σε διεθνή φεστιβάλ. Έχω μάτια και βλέπω. Και κρίνω. Με μια κουβέντα οι κύριοι δεν βλέπονται.
Μην παραξηγηθώ. Ταλαντούχοι και, τέλος πάντων αξιόλογοι να είναι σκηνοθέτες και σεναριογράφοι, μιλάμε γενικά και αόριστα, αλλά δεν μετράνε στο σινεμά. Δεν φτιάχνουν ταινίες για τον μέσο θεατή.
Είμαι φανατικός του κινηματογράφου και βλέπω ταινίες ως επαγγελματίας θεατής. Παθαίνω την πλάκα μου με φιλμ πολύ δυνατά και ποιοτικά και θρεπτικά από απίθανες χώρες. Μεγέθους Ελλάδος. Ξέχνα το Χόλυγουντ και τις μεγάλες χώρες Αγγλία, Ιταλία, Ισπανία.
Έκλεισε εκείνος ο κύκλος του ελληνικού σινεμά με τις ασπρόμαυρες κωμωδίες και τα δράματα, της λεγόμενης χρυσής εποχής. Και μετά τα σαχλοέγχρωμα δήθεν μιούζικαλ του Δαλιανίδη και μας πλακώσανε οι κουλτουριάρηδες.
Ο ελληνικός κινηματογράφος δεν ευτύχησε να βγάλει σκηνοθέτη έναν Μίκη και έναν Μάνο. Λείπει το κλειδί.
Διαβαστε ακομα: