Δεν κατάλαβα. Τη βγάζεις απ’ έξω αυτή την αποτυχία; Τη γαμική αποτυχία. Του γάμου την αποτυχία. Δεν παντρεύεσαι και να μην μπορείς να συνεννοηθείς με την κυρία. Ούτε να τσακώνεσαι μαζί της. Παντρεύεσαι να έχεις μία καλή, γιατί όχι κι πολύ καλή, συντροφική και σεξουαλική ζωή.
Καταλήγω. Μεγάλη υπόθεση να βρεις τον άνθρωπό σου. Αν τον χρειάζεσαι, δηλαδή. Όταν δεν τον έχεις ανάγκη, τότε είναι που μιλάμε για την αποτυχία σου, αν ζευγαρώσεις. Προκαταβολική αποτυχία.
Όλο αυτό ήταν πρόλογος για να φθάσω στο ζευγάρι Μάρτιν Σκοτσέζε και Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Ζευγάρι, βέβαια. Το ζευγάρι. Καλλιτεχνικό, όχι συζυγικό, ούτε σεξουαλικό. Ζευγάρι, μάλιστα, όπου λειτουργούν πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις του ενός από τον άλλον, σε σύγκριση με δύο παντρεμένους.
Ο Μάρτιν Σκορτσέζε, ένας από τους δυο-τρεις δημιουργούς, όχι απλά σκηνοθέτες, πήγαν το σινεμά πολύ μπροστά. Ο άλλος είναι ο Φράνσις Φορντ Κόπολα. Μιλάμε για ποιητές της βίας. Πολύ προχωρημένους κινηματογραφιστές.
Πλάκα κάνουμε; Δουλειά κάνουμε. Θα σου δώσω φανέλα να παίξεις και να δείξεις τη δουλειά μου, εγώ ο Σκορτσέζε, και εκτός από την κλάση σου σαν ηθοποιός δεν θα είσαι σοβαρός σα χαρακτήρας; Πάρε δρόμο.
Μη λέμε πολλά. Ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο πήρε τη θέση του Ρόμπερτ Ντε Νίρο που έχει παραπουρέψει, γι’ αυτό απλά επαναλαμβάνει τον εαυτό του σε κάθε ταινία. Αν δεν είχε ωριμάσει σαν άτομο, όχι μόνον σαν ηθοποιός ο Λεονάρντο, δεν θα του έδινε φανέλα ο Μάρτιν.
Διαβαστε ακομα: