Δεν ήταν ο πιο σπουδαίος Ρωμαίος αυτοκράτορας, ο πιο μεγάλος, ο πιο ένδοξος, όμως γι’ αυτόν γράφονται τα περισσότερα, και δεν θα σταματήσει η ιστοριογραφία να ασχολείται με τον Φλάβιο Κλαύδιο Ιουλιανό, τον Παραβάτη. Τον Αποστάτη. Τον Προδότη. Ένα σωρό «κοσμητικά» του σέρνουν οι χριστιανοί επειδή αρνούνταν τη θρησκεία τους και ήταν οπαδός του ελληνικού Δωδεκάθεου.
Περίπτωση ο τύπος. Βασιλόπουλο, παιδί της αυλής, της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και την έβρισκε στη μελέτη των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων. Εδώ, σου λέει, είναι το Φως. Δεν κολλάει με τον ελληνικό πολιτισμό η χριστιανική θρησκεία. Όταν βρέθηκε στην Αθήνα, πριν γίνει αυτοκράτορας, μυήθηκε στα Ελευσίνια Μυστήρια. Έγινε Έλληνας, δηλαδή.
Τον Ιουλιανό τον έχουν δυσφημήσει, τον έχουν καταδικάσει, τον είπαν ειδωλολάτρη, παγανιστή, Αδωναίο, Καυσίταυρο, Πισαίο, διάφορες τέτοιες ανοησίες. Επειδή δεν είναι «δικός τους». Επειδή, μάλιστα χωρίς θρησκευτική βία, επιθυμούσε ο κόσμος να επανέλθει στην αρχαία θρησκεία. Φιλόσοφος άνθρωπος, καλλιεργημένος, συγγραφέας, αλλά λόγω αυτοκρατορικών καθηκόντων έγινε και πολεμιστής.