Ολοστρόγγυλο και πορφυρένιο, υψωνόταν στο βάθος του λιβαδιού αγγίζοντας τη γη… Ανέβαινε γρήγορα ανάμεσα στα φύλλα μιας λεύκας, που το έκρυβαν κάποτε… Έπειτα φάνηκε ολόλευκο και λαμπερό φωτίζοντας τον καθαρό ουρανό… Κι έτσι βραδύνοντας το δρόμο του άφησε να πέσει στον ποταμό μια μεγάλη κηλίδα από αμέτρητα αστέρια. Και το ασημένιο του φως…
Δεν είναι του αποδυτηριάκια οι αράδες, γράφει ο ποιητής, ο λογοτέχνης, ο τεχνίτης του λόγου για το φεγγάρι, τον δορυφόρο του πλανήτη μας, τον οποίον έχουν τραγουδήσει και τον έχουν αγκαλιάσει άπαντες οι ρομαντικοί όλων των εποχών, ερωτευμένοι κι όχι.
Απόψε Παρασκευή, ένα βράδυ διαφορετικό, ένα ακόμα μεγάλο φεγγάρι της χρονιάς, Τα σεληνόφωτα και τα ηλιόφωτα είναι τα πιο σίγουρα που θα πάρει κανείς μαζί του όταν θα φύγει οριστικά για τον άλλον κόσμο.
Διαβαστε ακομα: